"κάπως σαν αστείο"

Σνιφάρεις την άσπρη γραμμή του νεκροταφείου, το τρένο βασανίζεται πάνω στις ράγες, σταθμός και μετά παύση και μετά πάλι σταθμός. Ορδές ανθρώπων μπαινοβγαίνουν στις λαμαρίνες. Μυρωδιά ιδρώτα και ληγμένα αρώματα. Χίλιες ζωές στα βαγόνια, δεν με νοιάζει τί σκέφτεται ο καθένας τους. Ακούω μοναχά πόσο βαριά αναπνέουν. Κάθε ανάσα και βαρίδι. Τόσα πολλά βαρίδια που το τρένο βυθίστηκε στα μεσοδιαστήματα. “Γρήγορα, τα παράθυρα, θα πεθάνουμε εδω μέσα”. Το τρένο κυλά ξανά.
Νομίζω πως οι λέξεις μετατοπίστηκαν. Ευτυχείς εκείνοι που μπορούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες και ίδιες λέξεις συνέχεια. Μάταια ματώνεις να βρείς κάτι πρωτότυπο. Κάνω προσπάθειες να με βρω στα πράματα που με ήξερα. Αγγίζω σελίδες, βιβλία. Παρηγοριέμαι πως αν μια τέχνη σε δέσει, δύσκολα την προδίδεις με μια άλλη. Αν βρεί τρόπο να σκάσει το μέσα σου πάνω στον καμβά, οι λέξεις είναι απλώς μια υποσημείωση. Ή το ανάποδο. Σίγουρα, δεν καταπιάνεσαι εύκολα με πολλές τέχνες. Δικαιολογίες αμάσητες. Ο χρόνος συστέλλεται. Σφίνα ο Ιούνης, με βρήκε σε μάρμαρα να κολλάω χαρτόνια και ετοιμασίες πτυχίου. Όταν σήκωσα τα μάτια, τα γύρω μου φορούσανε λινά και τρέχανε στη θάλασσσα. Πτυχίο και τώρα τι; Ο χρόνος ξαφνικά διαστέλλεται. Βιαστικοί απολογισμοί. Κατάρα δυο στιμές που γαντζώθηκαν μέσα μου και δεν αυτοκτονούν. Έρχονται χείλια αλλουνού, γραμμές αλλιώτικες και ξένες, εξακοντίζονται φιλήδονα μα βρίσκουν τοίχο. Φεύγω τρομαγμένη. Είναι που περπάτησες βαριά μέσα μου, κι όλα τα βήματα με βγάζαν στα δικά σου.
Η ζωή τρέχει σαν το τρένο. Ήσουν ένας σταθμός, μετά παύση νεκρική κι ανάσες βαρίδια και μετά πάλι κυλά αγκομαχώντας περήφανα. Κάποτε θα με βγάλει στον Πειραιά.
Τώρα, εκρήξεις γιασεμιού, βράδια κοιτώντας τριγύρω πολυκατοικίες, συνωμότες όλοι στις ζωές των άλλων.

Σώπα και·
ένα καλοκαίρι ροδάκινο κρέμεται απ'το μπαλκόνι σου.

η φώτο από εδώ