Content

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 19, 2007

Γκλιν γκλαν


η συνέχεια των 1 και 2

(το ίδιο βράδυ)

Η Λόλα τους περίμενε στην Βουλγαροκτόνος σα μεγάλο φονικό. Αγριεμένη και υποψήφια δολοφόνος. Στα μάτια της θαρρείς πως κόχλαζαν όλοι οι θυμοί του κόσμου. Πετάχτηκε μπροστά στο αμάξι του Πέτρου.

«Μαλάκες, δέκα δεν είπαμε να είστε εδώ; Ξέρετε τι ώρα είναι;».

Η βροχή δεν είχε σταματήσει ακόμα και η φωνή της ακουγότανε σα τσουγκράνα στην άσφαλτο. Σε κανέναν δεν άρεσε. Εν αντιθέσει με το σώμα της.

«Έλα, αφού τον ξέρεις τον Πετράκο», πήγε να την καλμάρει ο Στέφανος. «Άμα κολλήσει στο μυαλό του ότι το αμάξι δεν είναι καλά, του φέρεται σα μωρό»

«Ρε με δουλεύεις;», ξεσπάθωσε η Λόλα και κοίταξε τον Πέτρο.

Το μυαλό του Πέτρου ήταν ακόμα κολλημένο στα λάστιχα. Αδαής σε θέματα αυτοκινήτου, αλλά η ευαισθησία του όσον αναφορά το αμάξι έστηνε κεραίες. Το άκουγε να μουγκρίζει και νόμιζε πως του έκανε παράπονα. Δεν κοίταζε τη Λόλα. Γενικά δεν συμπαθούσε τη Λόλα. Όνομα για πουτάνα είναι αυτό; Λό-λα-να-ένα-μήλο ή η Λόλα που τα κάνει όλα;, σκέφτηκε.

Της απάντησε με φανερές προσπάθειες να μην χωρέσει εκείνη στο οπτικό του πεδίο.

«Έχει δίκιο ο Στέφανος. Κανονικά ξεκινήσαμε. Απλά αργήσαμε.»

Η Λόλα είχε στηθεί κάτω από το περβάζι μιας παλιάς πολυκατοικίας. Από αυτές με τα μικρά μπαλκονάκια και τους μπεζ τοίχους. Τους άλλους δυο τους έδερνε η βροχή.

«Λοιπόν, θα πάρεις το κουτί;», έκανε πως βιάζεται ο Πέτρος κι έβγαλε από το πορτ-παγκαζ ένα μικρό τσίγκινο κουτί. Πάνω έγραφε: papastratos cigarettes.

«Πόσο είναι;», είπε η Λόλα με μάτι που δεν ξεκόλλαγε από το κουτί.

«Θα σου φτάσει για καμιά βδομάδα άμα δεν είσαι αχόρταγη»,της ψυθίρισε μελωμένα ο Στέφανος που την είχε πλησιάσει εδώ και ώρα.

Ξερογλείφεται ο Στέφανος. Πριν κανένα μισάωρο μίλαγε με παράπονα ερωτευμένου για την Καίτη και τώρα κάνει σαν να θέλει να γαμήσει στα όρθια τη Λόλα, σκεφτότανε ο Πέτρος.

Η Λόλα, πάλι, δεν έδειχνε να έχει καμία όρεξη. Έδωσε τα συμφωνημένα λεφτά στο Στέφανο και πλησίασε τον Πέτρο. Εκείνος της πάσαρε το κουτί με μια απέχθεια στα μάτια.

Μα γιατί δεν τη συμπαθώ; Ένα τζάνκι είναι σαν όλα τα’ άλλα.

Η βροχή σταμάτησε και η Λόλα πάνω στα τακουνάκια της έβγαζε την κατηφόρα. Γκλιν-γκλαν αντηχούσε η γειτονιά. Θα μπορούσε να ήτανε ρομαντικό και χαριτωμένο. Θα μπορούσε. Αλλά ήταν εκνευριστικό και διαπεραστικό.

Μπήκαν στο αμάξι. Ο Πέτρος πριν βάλει μπροστά τον κινητήρα, βγήκε και είδε τα λάστιχα. Όλα στη θέση τους. Ξαναμπήκε και ο Στέφανος είχε ήδη μετατρέψει τον εσωτερικό χώρο σε θάλαμο αερίων από το τσιγάρο.

Δεν είπαν τίποτα στην επιστροφή. Μπορεί και ο Στέφανος να ένιωθε σαν απειλή τη σιωπή του Πέτρου. Μπορεί αν μίλαγε, να πυροδοτούσε την αρχή ενός απαράμιλλου και ανεξέλεγκτου υβρεολόγιου από μεριάς του Πέτρου. Θα έπαιρναν τα σκάγια κι εκείνον και τη Λόλα. Μπορεί και την Καίτη.

Στάση στη Σίνας.

Άδειοι οι δρόμοι. Κρύβονται οι άνθρωποι μετά τη βροχή για να ξαμολυθούν τα σαλιγκάρια; Θα ήταν μια πολύ ευγενική πράξη. Μπα, αποκλείεται. Είναι απλά Τετάρτη και οι αδειούχοι του Ιούνη δεν την βγάζουν στο Κολωνάκι άλλά στην παραλιακή. Το νέο χοτ μέρος, μονολογούσε ο Πέτρος.

Ο Στέφανος βγήκε από το αμάξι νυσταγμένος.

«Θενκς, ρε φίλε. Θα στη χρωστάω αυτή τη χάρη. Τα λέμε».

Ο Πέτρος μουρμούρισε ένα καλό βράδυ που θα μπορούσε να μεταφραστεί και σε ένα άντε στο διάολο.

Ώρα να κάνει το καθιερωμένο βραδινό τηλεφώνημα στη Λένα.

5 σπόροι:

Unknown says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2007 3:11:00 π.μ. είπε...

στη Βουλγαροκτόνος εκεί έμενε μια πολύ καλή παλιά μου φίλη, που ο χρόνος το έφερε απλά να χαθούμε, Σίνα από κει κρεμόμουν σαν τσαμπί έτοιμο να πέσει κάθε βράδυ στο λεωφορείο, πιο πάνω ήταν ένα καφέ που λάτρευα για το πόσο καταγώγιο και έτοιμο να δεχθεί κάθε σχέδιο για το χθες, το τώρα, το μετά, τα πάντα γράφονταν με κιμωλία πάνω στους τοίχους του, La marseille στη Μασσαλίας

0comments says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2007 4:40:00 μ.μ. είπε...

αν διαβάσω κι άλλες τέτοιες ιστορίες ίσως να γίνω κάποτε και σκηνοθέτης!

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2007 8:29:00 μ.μ. είπε...

#πνεύμα του δρόμου, θα επισκεφτώ το καφενεδάκι, είναι η δουλειά μου εκεί κοντά:)

#μηδέν κόμμεντς, αμα θες, να το κανονίσουμε για το επόμενο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους :Ρ

Alkyoni says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007 8:45:00 π.μ. είπε...

το σχόλιο αυτό είναι για το καινούριο ποστ με την τσανακλιδου
χτες το απόγευμα κοιτούσα τα video ήθελα ν ανεβάσω ή αυτό ή το "ζελατίνα"..
Τίποτε το σπουδαίο
απλά στο είπα
καλή σου μέρα

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2007 7:06:00 μ.μ. είπε...

περιμενω να δω αυτό με αγωνία
:)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers