Ένας φάρος στα Εξάρχεια

Εξάρχεια, βράδυ Δευτέρας στις πύλες καλοκαιριού. Με μια βροχή να τρυπά τις λαμαρίνες του αυτοκινήτου. Ο συνοδηγός κοιτούσε έντονα από το παράθυρο τα λερωμένα κίτρινα φώτα του δρόμου και τα μισάνοιχτα παράθυρα σπιτιών, εκεί που μια άλλη ζωή έβραζε. Χτυπούσαν οι σφυγμοί του δυνατά κάθε φορά που έφτανε σε αυτήν την περιοχή της Αθήνας. Καπνισμένα κτίρια, ιστορίες πήχτρα στους Θανάτους, ο Λαπαθιώτης, η Γώγου, γκραφίτι μ' ακατάληπτες λέξεις, αφίσες από πειραματικές παραστάσεις, στάλες αίμα στα πεζοδρόμια, το βίαιο σπρώξιμο της νύχτας. Είχαν όλα μια γλυκιά θλίψη. Δεν ονειροβατούσε. Προσπαθούσε δηλαδή. Ίσως να θελε να ζήσει κάτι παθιασμένο μέσα σ’ αυτά τα τετραγωνικά. Και δεν το κατάφερνε. Οι δρόμοι τον τράβαγαν από τα μαλλιά για αλλού. Αορίστως, μα για αλλού.

Ο οδηγός είχε το βλέμμα μπροστά, στόμα σφιχτό κι ελαφρώς λυπημένο. Αγχωμένος μην και τα μισοκατεστραμμένα λάστιχα του αυτοκινήτου δεν άντεχαν το ορμητικό κύμα που κατέβαζε ο δρόμος. Σα λάβα ο Λυκαβηττός έχυνε νερό προς όλες τις κατευθύνσεις. Η εικόνα του βρεγμένου και νεκρού μ' αγκαλιά το τιμόνι τον τάραζε.

Το αυτοκίνητο είχε μπουκώσει από καπνό και σιωπή. Λίγο να ακυρώνονταν όλοι οι νόμοι της φυσικής και θα είχανε αποκλειστεί μέσα σ’ ένα μπαλόνι που θ’ ανέβαινε και θ’ ανέβαινε. Πάνω απ' το λόφο του Στρέφη, πάνω απ’ το Λυκαβηττό. Ώσπου να συνθλίβονταν. Οι μαύρες σκέψεις τον ταρακούνησαν, θυμήθηκε την ύπαρξη του συνοδηγού, γύρισε και τον κοίταξε την ώρα που εκείνος πατούσε προς τα μέσα τον αναπτήρα του αυτοκινήτου. "Κι άλλο τσιγάρο ρε;",ρώτησε κι ένα παραφουσκωμένο μπαλόνι στρογγυλοκάθησε στο μυαλό του. Ο συνοδηγός δε γύρισε ούτε μια ματιά να ρίξει, στο δικό του το μυαλό κίτρινα φώτα αναβόσβηναν σε αργό τέμπο, σαν φάρος. Ένας φάρος στα Εξάρχεια. "Με πήρε τηλέφωνο μια κοπέλα σήμερα. Με ρώταγε με αγωνία πού είναι η Δανάη, δεν είχα τι να της πω, της είπα πως κάνει λάθος και το μετάνιωσα. Ήθελα να την βοηθήσω. Σου χει τύχει;", "Όχι", απάντησε ξερά ο οδηγός. Η σκέψη του καρφωμένη στα λάστιχα. Σιγά σιγά τα ένιωθε να ξεφλουδίζουν. Κομμάτι κομμάτι έπεφταν στο δρόμο, αφήνανε σημάδια απ’ όπου περνούσανε. Τουλάχιστον άμα πέφτανε με φόρα σε κάποιον τοίχο, δε θ' αργούσαν να τους βρουν. "Ξέρεις, μου λείπει ακόμα. Με το άκουσμα του ονόματος Δανάη στο τηλεφώνημα, αναρωτήθηκα ποιος θα έψαχνε την Καίτη, άμα πάθαινε κάτι. Κι εγώ πότε θα το μάθαινα; Τότε λέω πως ακόμα την αγαπώ και τη νοιάζομαι. Αλλά, μα το Θεό, στη σκέψη και μόνο πως προχώρησε, ξέγραψε τη ζωή μας και πάπαλα, αγριεύω ρε παιδί μου! Ρίχνω κατάρες σαν Κατίνα... Καίτη- Κατερίνα- Κατίνα! Να τος πάλι ο συνειρμός!",το γέλιο του ακούστηκε κούφιο κι απελπισμένο.

Ο οδηγός δεν είχε κάτι να πει, ψιλά συμπόνιας δεν περίσσευαν, οι ατάκες περί εμμονής δεν πιάναν τόπο,

κι αυτός έψαχνε την Βουλγαροκτόνος.

υ.γ. Στον Χρήστο για τ' αυριανά :ρ

(φώτο: Γιώργος Βογιατζάκης)