κι ύστερα φεύγω..με αυτόματο πιλότο

(εξαιρετικό κάδρο από την isl_gr)

Μπήκε η θάλασσα στο Ηρώδειο τη μέρα εκείνη. Σκάσαν τα κύματα στα μάρμαρα κι εκείνα αιφνιδιάστηκαν. Αλμύρα που πιτσίλισε ως και το τελευταίο διάζωμα. Άνοιξε το στόμα της η Ρίτα και μπούκαραν νερά από τις πύλες. Χίλια καβούρια περπάτησαν ανάμεσα στα πόδια μας. Σα βράδυ σε προκυμαία πλοίου που τ’αλάτι κολλάει ερωτευμένο στο μπράτσο σου. Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική με κάποιες φωνές ή είναι τόσα πολλά τα σημαινόμενα που κουβαλάνε.
Για μένα.


Μετά έκλεισα τα κεφάλαια. Σεισμοί μέσα μου και έδιωξα εκείνα που χωλαίνουν. Ψάχνω με τί να παρομοιάσω αυτήν την αλλαγή. Με τί να παραλληλίσω ετούτη τη φυγή. Όχι φυγή. Ταξίδι. Θα ξεψυχήσει το καλοκαίρι κι ο Σεπτέμβρης θα ροδίσει σ’ άλλη πόλη, σ’ άλλη χώρα κι η παπαρούνα θα προχωρά σε γαλλικά πλακόστρωτα, γκλιν γκλαν τα τακουνάκια δίπλα στο ποτάμι.



(Το θαλασσόσπιτο κλείνει 4 χρόνια, είναι ανάγκη και χαρά να ευχαριστήσω εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να διαβάζουν τούτες τις γραμμές. Όταν τα πράματα θα μπουν σε μια σειρά, θα γράφω συχνότερα και καλύτερα, το υπόσχομαι, je le promets. )