"κι έχω μια λύπη σα θυμό"

Τα βράδια καλοκαιριού, οι απέναντι σβήνουν κι ανάβουν διαδοχικά τσιγάρα στο μπαλκόνι της παλιάς πολυκατοικίας. Σα σύνθημα. Σα φοβισμένη πλώρη καραβιού που χάσκει μες στη θάλασσα. Οι απέναντι ανοιγοκλείνουν στόματα. Λόγια ανάλαφρα ξεπετάγονται απ’ τα χείλια. Μπαλόνια τα χάχανα. Δροσιά. Κι εγώ, η απέναντι των απέναντι, με σκέψεις άγκυρες να κρέμονται απ’ τα χείλια. Ακίνητη. Σα μαύρος βράχος. Μαγνήτης των ανήξερων.

Το χειμώνα κουλουριαζόμαστε κάτω απ’ την ίδια κουβέρτα. Τα καλοκαίρια σπάμε τα τραγούδια στα δυο. Το μισό δικό μου, τ’ άλλο δικό σου. Να χωρέσουμε κι οι δυο στην ίδια αλήθεια. Πάρε το Γράμμα του Μάλαμα. Πιάνομαι εγώ απ’ την δεύτερη στροφή, κι εσύ απ’ την τέταρτη. Μοιραία, θα συναντηθούμε στο ρεφρέν. Μ’ αίμα και ξερό σάλιο.

Δεν ξέρω πώς αλλιώς να θρηνήσω δίχως να γίνουν οι λέξεις πλαστικές. Φτηνές. Μου ξεκλήρισε τ' αλφάβητο αυτό που νοιώθω.

Το καινούργια σαββατόβραδα, τα δίχως εμάς, πλέουν σε κίτρινες τεκίλες. Δαγκώνεις το λεμόνι κι είναι πιο γλυκό κι από κείνο που πικρίζει μέσα σου. Βουλιάζει κι άλλο η νύχτα σε ξένες ντόπες. Βρίσκεσαι σε ένα Γκάζι πηγμένο απ’ ανάσες κι ατελέσφορες ελπίδες. Λυγίζεις σε κάθε καλή κουβέντα. Μεθάς. "Κι άλλο, κι άλλο". Ψευδαίσθηση δύναμης κι οι φόβοι τιμωρία.

Πώς μοιάζει η ήττα μας για νίκη.