"while eternity cycles wildly inside me"

(η φώτο από εδώ)

Ο ήχος του υπολογιστή μοιάζει σα μηχανή πλοίου στο φουλ. Μου τρώει τον ύπνο και τα κάρβουνα της σκέψης μου. Νομίζω ότι θα ξυπνήσω και θα δω θάλασσα. Ύστερα έρχονται σεισμοί από μακριά και τα κύματα αγριεύουν. Μάλλον σα γεννήθηκα με γαλούχησε ο φόβος. Οι νιφάδες χορεύουν, ο κόσμος χτυπά παλαμάκια- φουριόζος και ετοιμοπόλεμος. Οι απέναντι φάσκιωσαν τον ηλιακό τους θερμοσίφωνα.
Φορές νομίζω ότι κάποιος άλλος θα πρεπε να ταν στη θέση μου. Μα αφήνω συνεχώς πειστήρια. Τσαλακωμένο eye liner με γκλίτερ πάνω στο μάτι. Σα μπουνιά από χρυσόσκονη. Αποτύπωμα στο μαξιλάρι.Κόκκινες γραμμές στο πλυντήριο. Η μάνα μου γκρινιάζει για τα παλιοβερνίκια που φορώ και της καταστρέφω το σπίτι. Αμίλητη και με τη φρενίτιδα κάτω από τη γλώσσα, ολισθαίνω διαρκώς από τον στόχο μου. Τρέμω μην και δεν καταφέρω ούτε τα μισά από αυτά που θέλω. Τρέμω να μείνω με μονταρισμένες προσδοκίες. Από κείνες που αλλιώς τις ξεκινάς, και καταλήγεις να συμβιβάζεσαι με το λίγο σου.

Τέλειωσα τις Μέρες Β’ του Σεφέρη. Σελίδες γεμάτες υπογραμμίσεις. Σα να παλεύεις να κρατήσεις τα νοήματα και τις λέξεις σε συγκεκριμένη τάξη και γραμμή. Αυτό που σε συγκίνησε τώρα, να σε ταράζει κι αύριο. Σα να μην θες τα πράματα που αγαπάς ποτέ να χαθούν, ή κι αν ξεχαστούν, να ξέρεις πως μπορείς να τα βρεις. Ό,τι δεν επιτυγχάνεται στη ζωή, να το καταφέρεις με ένα βιβλίο. Καλά στα λέω, μονταρισμένες προσδοκίες. Και συνεχίζεις και υπογραμμίζεις, με αξιοθαύμαστη επιμονή, όλα εκείνα που και συ κάποτε σκέφτηκες και δεν είχες ταλέντο να διατυπώσεις τόσο όμορφα. Μα οι κοινές σκέψεις που ενδέχεται να έχεις με έναν άνθρωπο 70 χρόνια πριν, δε σημαίνει αυτομάτως πως του μοιάζεις. Ίσως να μην ήθελες κιόλας...

Η ζυγαριά Τέχνης και Ανθρώπου εξακολουθεί να γέρνει προς την Τέχνη.

«Πρόσεχε από τα έργα σου εκείνα που σου αρέσουν. Αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα. Γιατί αν σου αρέσουν θα πει πως μοιάζουν με το έργο κάποιου άλλου που αγαπάς. Τα έργα που δε σου αρέσουν υπάρχει ελπίδα να είναι δικά σου.», Max Jacob.