"καρδιά μου, τί να σε κεράσω;"

(...ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο. 13)

Βδομάδες τώρα μετακινώ κόμβους. Τόσο βαριοί κόμβοι που το δεξί μου χέρι το χαμάλικο πονάει. Επικονδυλίτιδα. Σα χιλιάδες καρφίτσες πάνω στον καρπό μου. Παρατηρώ στο παράθυρο η κάθε μέρα διαθλάται όλο και περισσότερο, πεντέμιση απογευματινή κι ο ήλιος δεν ξαπλώνει. Μα σήμερα ο άνεμος τσιρίζει ακατάληπτες φράσεις, λυπάμαι τη λεύκα της πολυκατοικίας, κούνια μπέλα και ναυτία. Σουλατσάρω στα μάρμαρα ξεφυσώντας άγχη, γελάκια και κλάματα, σκάνε σα βεγγαλικά τα νέα, παρατάσεις μαθημάτων, τηλεφωνήματα μετά τις 12 κι ως το πρωί, ξεκαρδίζομαι ετεροχρονισμένα σα θυμάμαι αστεία σκηνικά από βραδιές με ανόργανη χημεία και χορούς, ο Μπομπ Ντίλαν στο πανί, ο Τζόνι Ντεπ ακονίζει ασημιές λεπίδες, κι εσύ όλο έρχεσαι μα ποτέ δε φτάνεις. Ύστερα, πίεση, μια εξεταστική αντίστροφη μέτρηση, δυο ακόμα και πάπαλα, απογέματα με καφέ, κοντά στο ραδιόφωνο, όπως χρόνια πίσω στις πανελλαδικές, ατάκες του Οδυσσέα, βροχή τα σημαινόμενα, και δεν υπάρχει χώρος ούτε για τόση δα μελαγχολία. Μπόλιασε τόσο άγχος τα πνευμόνια που, αλήθεια, ήταν σαν να ξέζεψα ένα βουνό από την πλάτη. Σε λίγο καιρό θα μ’ εύρει ο χειμώνας στο Νησί με τη θάλασσα να φτάνει στο κήπο. Απειλή του κύματος που θα πλευρίζει τοίχο, σιγανές κουβέντες πλάι στο τζάκι,ας μην σαλέψουν τα θεριά της θάλασσας, Άγιε Νικόλα βόηθα, και δυο μάτια που θα σε κοιτάν και θα στάζουν από ευγνωμοσύνη για το θάμα, τη ζωή. Μάτια, αδιανόητο πια, να μην τ' αγαπήσεις.

(η φώτο από το dpgr)