"σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά"

Όταν πρωτάκουσα τη Ρίτα Αντωνοπούλου νόμισα πως ήμασταν σε πλώρη πλοίου που το ταλανίζει φουσκοθαλασσιά. Κούνια μπέλα η ψυχή, ζαλιζότανε, φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά, μας είχε συνεπάρει η φωνή και το αλισβερίσι αέρα και αλμύρας. Γλαροπούλια πετούμενα σε ελλειπτικές κινήσεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας, «ακούγονται ακόμη τα βότσαλα, σούρσιμο από πόδια χορευτών, τίποτα δεν αδημονεί», παρατηρεί η Δημουλά. Εγώ τους μπλέκω ή μοναχοί τους μπλέκονται οι ποιητές;

Ανάσα.

Η ζωή είναι λίγη, τόσο λίγη κι εύθραυστη, λαμπαδιάζω τις πίκρες και απ’ την καύση βγαίνει μια σιωπή διάφανη και γαλήνια. Σα φυσητό γυαλί. Κι είναι μια θάλασσα η εθνική, αγκυροβολεί το μυαλό σε λογότυπα και σλόγκαν, διέξοδο ψάχνει μοναχό του από παλλίροια, "χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ", οι θάνατοι στη θάλασσα κατανικούνται με μέτρημα κυμάτων και τσιγάρα στριφτά . Πνίγομαι σα σκεφτώ τις απουσίες, μα μετά αρχίζω να χορεύω, γοργόνα, με κοζάρουν άγνωστοι, νιώθω ζεστό αίμα να κυλά στα δάχτυλα και νούφαρα ν’ ανθίζουν πάνω στα πνευμόνια μου. Φτιάχνω κόμπους ναυτικούς.

Ανάσα. Πάλι.

Τα απογέματα, τα σύγνεφα δίνουν ραντεβού πάνω από το νυχτόσπιτο, φιλιούνται, αγκαλιάζονται κι έπειτα φεύγουν χωριστά για μπύρες σε πλατείες. Ματαιωμένες συνουσίες. Κι έτσι δε βρέχει. Τα βράδια, ψελλίζω το όνομά σου, μπας και η αλυσίδα των γραμμάτων του μ’ οδηγήσει σπίτι σου. Μάταια.

"...είναι η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο
φύσα ουρανέ μου και όταν σβήσει ο παλμός
θα ΄ναι για σένα που θα ζω σε αιώνιο κύκλο
ατμός, βροχή, ποτάμι, θάλασσα και ατμός"

(στη φώτο η Beth Gibbons)