Content

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007

"and we swallowed the night"

Οι μέρες περνούν με καφέδες και τη ζακέτα στα μπράτσα. Στα μεγάφωνα μπλέκονται τα βροχερά σκυλιά και τα χάρτινα τσίρκα. Μένω να κοιτάζω τα σύγνεφα απ’ το παράθυρο, τρενάροντας σε αόριστο μέλλοντα τα «πρέπει». Η τηλεόραση κλειστή. Δεν αντέχεται η βλακεία. Το νέο μοντέλο των πολιτικών δεν είναι να απαντάνε εύστοχα και με ευκρίνεια στις ερωτήσεις. Όσο πιο ασαφείς, όσο πιο άστοχοι, τόσο το καλύτερο. Έξτρα μπόνους, πως το λένε;

Η ζωή κάποιες φορές με καρφώνει με ενδείξεις πως θα γεράσω μέσα σε αυτό το κίτρινο δωμάτιο με τις αφίσες κολλημένες στο ταβάνι. Τα γόνατά μου κόβονται στη σκέψη πως ούτε κι εσύ δε θα με σώσεις. Πηγάδια τα μάτια και το πρόσωπό μου ένας χάρτης που βγάζει στο αδιέξοδο. Ματαιωμένα οράματα, φιλιά που δε δόθηκαν στη λεωφόρο, τα φχαριστώ που δεν πρόλαβα να πω, όλα σα να με χλευάζουν. Φοράω καλά γοβάκια και κοκκινα κραγιόν, κρύβομαι πίσω από τα γέλια των φίλων για να ξεφύγω μα με κυνηγά εκείνη η σύγκριση με τις ζωές των άλλων. Είναι σα να βγαίνω λίγη. Μπουρδουκλώνομαι και γίνομαι πλυντήριο.

Μετά από απαίσια παραμύθια και σπλάτερ θρίλερ όμως, έρχεται πάλι η ζωή, σαν μπλε νεράιδα με ομπρέλα ασορτί, να με τρομπάρει με προσδοκία. Κατακλυσμός και διαστροφή, σου λέω. Τη μια βλέπω τοίχο μπρος μου, και την άλλη θάλασσα. Γίνομαι κοριτσάκι πέντε ετών στη χαρά μου πάνω. Κοριτσάκι με μπούκλες και φούστα λαμπάντα. Αμέ.

Η Β. με θέλει να εξασκούμαι στο παιχνίδι της χαράς. Χώνεται στο αμάξι και αρχίζει το τραγούδι. Είναι κάποιοι άνθρωποι που στάζει από πάνω τους η ευγνωμοσύνη για τη ζωή, κι εσύ αισθάνεσαι τόσο θρασύς και γελοίος μπρος τους. Κι αν δεν ήταν αυτό το καλοκαίρι-εκσκαφέας θα πίστευα πως πέρασε μόνο ένας χρόνος από τη γέννα μου και that’ s all. Μα τώρα πια:


3 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007 11:21:00 π.μ. είπε...

''..Και να 'μαι ξανά
Σ' ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
Σα παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
Που όλο μου λέει
Πως η δικιά μου σκλαβιά ειν' ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος..''

ειναι αληθεια κρίμα ..?
ή να ' ναι το κριμα
στο λαιμο σου ..?

0comments says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2007 11:41:00 π.μ. είπε...

Καλημέρα!
Ετοιμάζουμε μια πλάκα - χουνέρι στις εταιρίες δημοσκοπήσεων και στα exit poll. Δες την στο μπλογκ: http://screwexitpoll.blogspot.com/
και αν σ' αρέσει διάδωσέ την

Φιλιά!

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007 12:31:00 μ.μ. είπε...

#νικόλα, "ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου" που λέει και ο μαζώ.

#μις, ποιος μίλησε για κρίμα;

#μηδέν κόμμεντς, αποφεύγω τις δημοσκοπήσεις όπως ο διάολος το λιβάνι...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers