Content

Παρασκευή, Ιουλίου 06, 2007

"Τώρα πια τ' απογεύματα δεν έχω όνομα"

Μου αρέσουν τα πιάνα με τα κιτρινισμένα πλήκτρα. Τα πολυκαιρισμένα. Δάχτυλα αποτύπωναν το θυμό και τη θλίψη με άτσαλο μα κι αρχοντικό τρόπο. Σ’ εκείνα, τέλος πάντων, που σαν τα πατάς, ο ήχος ακούγεται ελαφρά οξύς. Και ετοιμόρροπος. Διστακτικό ντο.
Σκέφτομαι βλακειούλες στο μπαλκόνι.Ξεπροβάλλει και ένα δαγκωμένο φεγγάρι. Κάπου, κάποιο σκυλί θα τρέχει με το άλλο μισό στα δόντια. Θα θελα να γράψω μια ιστορία. Αλλά είναι μόνο μια πρόταση. «Ξάφνου ο κύριος Κ. πέθανε». Αρχή-μέση-τέλος. Το ξάφνου γίνεται πηγάδι και χωράει όλο το παρελθόν δεκαετιών. Στο "πέθανε" πνίγεται ο χαμός του μέλλοντα. Ελάτε τύψεις σαν κουνούπια τώρα να βελονιάσετε τα πόδια μου.

Ύστερα, αθωώνομαι.
Με στροβιλίζει ο Rota σε βαλσάκια μελαγχολικώς χαρούμενα, μπορεί να γίνονται χαλί σε λόγια της Μαλβίνας: «Περπατάω με χαμόγελο ανάμεσά τους, χαίρομαι που είμαστε εδώ με ήλιο, λέω, μέσα μου ανεξήγητα αυξάνει μια μελαγχολία, θυμάμαι τον Λάμπρο του Διονύσιου Σολωμού: «Και εσίμωσαν για να δώσουν το φιλί της αγάπης. Και δεν το έδωσαν...».
Και δε το δώσαμε.
Γιατί στάθηκε αδύνατη η εξίσωση προσδοκιών.

υ.γ. Ω, ας μου πει κάποιος, κάπου, τί τραγουδά με τόσο πάθος αυτός ο κύριος.

5 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007 3:29:00 μ.μ. είπε...

«Εγώ χόρτασα. Ενα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Οχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και 'ωραία', όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη».

με λίγα
λόγια της Μαλβίνας

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007 4:25:00 μ.μ. είπε...

Αυτό το "Γεμάτη" όταν το λές και μπουκώνει το στόμα σου, επειδή το εννοείς έστω και με κάποιο φόβο, μπορεί και κάνει πέρα όλες τις μικροπρέπειες και θλίψεις. Δείχνει ικανοποίηση.
Από ζωή.

Ξέρεις, τάτι, είναι κάποιοι άνθρωποι που σου λένε τόσα πολλά και συ δεν έχεις ή δε θα είχες να τους πεις ποτέ τίποτα. Ένας από αυτούς είναι η Κάραλη για μένα.

:)

Άσχετο και γενικό. Έχω βάλει άνθρωπο να ρίξει μια μετάφραση στο ισπανόφωνο κομμάτι.
Για να ειδούμε, Βάλια.

k* says:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007 6:42:00 μ.μ. είπε...

e vevaia.eprepe na to katalavw pws eisai fili tis misstati..
grafeis yperoxa.



xxx
k*

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2007 9:32:00 μ.μ. είπε...

@Κάππα με αστερίσκο, ευχαριστούμε, πάρτε μια φέτα καρπούζι.

γενικό και ασχετο Νο2: Πάω και πέφτω σε κάτι τραγούδια σκέτες τραγικές ειρωνίες. Η μετάφραση του Inolvidable:
Αξέχαστα
Στη ζωή υπάρχουν αγάπες που δεν μπορείς ποτέ να τις ξεχάσεις. Ανεξίτηλες στιγμές που θα ναι πάντα φυλαγμένες στην καρδιά.
Όμως για κείνο που τότε τρέμαμε από χαρά, είναι ψέμα ότι σήμερα μπορεί να ξεχαστεί με μια καινούργια αγάπη. Έχω φιλήσει άλλα στόματα, έχω ψάξει με αδημονία καινούργια, όπως και άλλες αγκαλιές, που με στεναχώρησαν περισσότερο γεμάτες δήθεν από συναίσθημα. Όμως εσείς μόνο ακολουθείστε με σε αυτό που κάνω, κι εγώ θα σας υπενθυμίζω τα δικά σας για να μείνουν ανεξίτηλα.

veloz says:
at: Σάββατο, Ιουλίου 14, 2007 4:42:00 μ.μ. είπε...

arxi - mesi - telos. Mia zwi se mia protasi.. poso alithino, poso yperoxo.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers