"Τώρα πια τ' απογεύματα δεν έχω όνομα"

Μου αρέσουν τα πιάνα με τα κιτρινισμένα πλήκτρα. Τα πολυκαιρισμένα. Δάχτυλα αποτύπωναν το θυμό και τη θλίψη με άτσαλο μα κι αρχοντικό τρόπο. Σ’ εκείνα, τέλος πάντων, που σαν τα πατάς, ο ήχος ακούγεται ελαφρά οξύς. Και ετοιμόρροπος. Διστακτικό ντο.
Σκέφτομαι βλακειούλες στο μπαλκόνι.Ξεπροβάλλει και ένα δαγκωμένο φεγγάρι. Κάπου, κάποιο σκυλί θα τρέχει με το άλλο μισό στα δόντια. Θα θελα να γράψω μια ιστορία. Αλλά είναι μόνο μια πρόταση. «Ξάφνου ο κύριος Κ. πέθανε». Αρχή-μέση-τέλος. Το ξάφνου γίνεται πηγάδι και χωράει όλο το παρελθόν δεκαετιών. Στο "πέθανε" πνίγεται ο χαμός του μέλλοντα. Ελάτε τύψεις σαν κουνούπια τώρα να βελονιάσετε τα πόδια μου.

Ύστερα, αθωώνομαι.
Με στροβιλίζει ο Rota σε βαλσάκια μελαγχολικώς χαρούμενα, μπορεί να γίνονται χαλί σε λόγια της Μαλβίνας: «Περπατάω με χαμόγελο ανάμεσά τους, χαίρομαι που είμαστε εδώ με ήλιο, λέω, μέσα μου ανεξήγητα αυξάνει μια μελαγχολία, θυμάμαι τον Λάμπρο του Διονύσιου Σολωμού: «Και εσίμωσαν για να δώσουν το φιλί της αγάπης. Και δεν το έδωσαν...».
Και δε το δώσαμε.
Γιατί στάθηκε αδύνατη η εξίσωση προσδοκιών.

υ.γ. Ω, ας μου πει κάποιος, κάπου, τί τραγουδά με τόσο πάθος αυτός ο κύριος.