Content

Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007

Τα πλοία του Πειραιά.

Όταν έκλαιγε,
ένα κύμα ερχότανε.
Την έπαιρνε
και την έβγαζε
στα πλοία του Πειραιά.

Ήθελε να φύγει.
Αλλά να πάει πού;

Ύστερα το κύμα έκανε στροφή
και την ξέβραζε στο μπαλκόνι της.
Γρατζούναγε το πάτωμα
ώσπου ν' ανέβει στο κρεβάτι.

Εκεί, μ' ένα στόμα σα νεκροταφείο,
κοιμότανε
κι ονειρευότανε
τα πλοία του Πειραιά.
(24/01/05)

υ.γ.η φώτο από το dpgr

8 σπόροι:

ΠΡΕΖΑ TV says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 12:59:00 π.μ. είπε...

Πολυ ομορφο.Τις καλημερες μου...

helorus says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 8:24:00 π.μ. είπε...

Όμορφο, πικρό, αληθινό. Έτσι μου φάνηκε. Καλή σου μέρα.

ggl says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 12:03:00 μ.μ. είπε...

Η ατολμία φέρνει στασιμότητα. Όρμα στο πρώτο πλοίο που θα βρεις. Ακόμα εδώ είσαι;

mplim-mplom says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 2:30:00 μ.μ. είπε...

Πάντα θα θέλει να φεύγει. Με τα χρόνια ίσως μάθει να το ελέγχει.

anthrakoryxos says:
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 10:01:00 μ.μ. είπε...

Γεύση απο αρμύρα και σκέψη απο Ποτέ την Κυριακή, έλαβα..

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007 10:38:00 μ.μ. είπε...

πές μου πώς γίνεται αφού έχεις φύγει, αφού έχεις φύγει τόσον καιρόοο

Χ.Α

υγ:κι όμως γίνεται γκασπαζά...

-ο τρελλός κι ενίοτε αλλοπαρμένος λύκος-

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007 11:54:00 π.μ. είπε...

#πρέζα τιβί, καλημέρα κι ευχαριστώ..

#helorus, άλλο ένα πικραμύγδαλο; Μπορεί.

#τζιτζιλου, δεν είναι ατολμία. Είναι που δεν υπάρχει απάντηση σε εκείνο το πού.:)

#μπλιμάκι, ο διαζευτικός κόσμος μεταξύ δύο ομοίων και ταυτοχρόνως ο χαμός των ανθρώπων που δε μπορούν να συνυπάρξουν. Σε μπέρδεψα; :Ρ

#ανθρακορύχε, και η Μελίνα να κλαίει με τη Μήδεια στο Ηρώδειο.

#γλύκε, με κάτι ρέστους θα τη βγάλω ως την αυγή
M.Λ.

υ.γ.περιμένω τη μουσική από τον πιανίστα. Το γράφω και επισήμως, δικηγόρε μου.
Την ερωτεύτηκα νοσταλγώντας την.

Ανώνυμος
at: Παρασκευή, Ιουλίου 06, 2007 9:15:00 π.μ. είπε...

υγ: Η μουσική θα έρθει -ως είθισται- από την πεπατημένη οδό. Για τον πιανίστα πάλι δεν παίρνω κι όρκο :p Περί έρωτος και νοσταλγίας τώρα, από κοινωνιολογική σκοπιά, "..δε μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι..". 8-]

-ο άγλυκος-

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers