"come and take my heart"

Έτριζαν οι ρόδες του Καρβουνιάρη πάνω στις ράγες, τρίζανε και τα κεφάλια μας. Κρύο που μπαίνει από παράθυρα βρώμικα, χτυπά στα πρόσωπα, διώχνει κλεισούρα βαγονιού. Στρατιώτες απέναντι, έτοιμοι για Αυλώνα, αμούστακα μωρά με την παραλλαγή στα ρούχα και στα χέρια. Μα οι ώρες ήσαν βραδυκίνητες, στρουμπουλές κυρίες.

Νυστάζεις; Γίνε κουβάρι πάνω στα πόδια μου.

Πρωί και η Πόλη θορυβώδης. Σκονισμένη. Της τρυπάνε τα σωθικά, να φτιάξουνε-θέλουνε- μετρό. Με βρίσκουνε κάτι ξεγυρισμένοι συνειρμοί έξω από τον Άγιο Δημήτριο, την Α. να θέλει να κατέβει στα σίγουρα και μένα να βιώνω ένα αίσθημα ασφυξίας.

Διψάς;

Επιστροφή στο πολύχρωμο παρόν και το κανάλι Εγνατίας να παίζει παλιά κλιπάκια του Σχοινά και διαφημίσεις για στρώματα. Εμείς στα δικά μας. Αστείες φωτογραφίες και μικρά κλάματα κάτω από τον Πύργο. Με διαθλασμένα γραμμικά φώτα μοιάζει το λιμάνι σαν τα μάτια μισοκλείσουν από κούραση και αυτάρκεια. Αυτάρκεια ανθρώπων. Δε θέλω και δεν είμαι για πολλούς.

Μ’ αγαπάς και το βλέπω.

Ύστερα όλα πέρασαν πολύ γρήγορα.

Όσο διαρκεί ένα τραγούδι

βράδυ Παρασκευής

στο Miles.