"Σου πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς, κι όμως έχω ζήσει" - φεύγουν τα φωνήεντα από το στόμα της Χαρούλας θλιμμένα, φορτωμένα εικόνες, τρίζουν τα μάρμαρα. Υπερβολή, μου λες. Και η συγκίνηση θέλει τις υπερβολές της όμως.Στο τέλος φωνάζαμε δε θα περάσει ο φασισμός, γεια σου κύριε Μάνο, ελπίδες σκορπάγαμε, για λίγο επαναστάτες, για λίγο άνθρωποι, για λίγο αθώοι.
(φωτο: σπαρμένη κάπου στο νετ)
4 σπόροι:
at: Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007 11:56:00 π.μ. είπε...
"Και η συγκίνηση θέλει τις υπερβολές της". Θα συμφωνήσω. Κι αν με ζορίζουν οι υπερβολές με γοητεύουν οι συγκινήσεις.
Καλά να είσαι.
at: Δευτέρα, Ιουνίου 18, 2007 6:27:00 μ.μ. είπε...
i fwto einai apo tis pio omorfes kai glykies pou exw dei..
at: Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007 7:37:00 μ.μ. είπε...
χέρια μπλεγμένα!
at: Τρίτη, Ιουνίου 26, 2007 12:28:00 π.μ. είπε...
#helorus, κι εσείς να στε καλά, καλό βράδυ:)
#βελόζ, μλκ μου να μην θυμάμαι από πού ξεθάβω την κάθε φωτογραφία...
#μιχάλη, συμφωνώ μαζί σου αν και δεν εννοούσα αυτό στο κείμενο. Ήθελα να πω πως για να περιγράψεις την συγκίνηση που νιωθεις πολλές φορές είναι αναγκαίο να καταφύγεις σε μια υπερβολή.
#lust-time, "γραμματικές για την αφή.."
Δημοσίευση σχολίου