"We will pray, we will stay wide open"

1-Στους δρόμους πουλάνε νύχια, να μπω να αγοράσω, σκέφτομαι. Νύχια από μετάξι, νύχια καλοφτιαγμένα, νύχια λιμαρισμένα, νύχια έτοιμα να χαράξουν κόκκινες ρωγμές στο άλλο σώμα. Ναι, ναι μάλλον θα βάλω και στρασάκια να ξεγελώ με φανταχτερή αθωότητα το μέλλον. Γιατί στο παρελθόν κάτι ψοφίμια διακρίνω και μού χαλάνε το πράσινο που προσπαθώ να βυθιστώ. (Προσπάθειες για κείνους που με διαστροφική μανιέρα τσαλαβουτάνε στην αυτοαναίρεση.) Όπως εκείνος ο αποχαιρετισμός σου που με είχε τσακίσει. Όση αγάπη δεν έβλεπα πριν, μού την πέταξες στα μούτρα στο τελευταίο γεια σου. Έμεινα πίσω από μια κλειστή πόρτα να αναρωτιέμαι αν κλαίς ή στήνεις πάρτυ. Λάθος στο λάθος, και τα λάθη είναι πολλά. Τι θυμάμαι τώρα; Μπορει και να χουν μπλεχτει τα γεγονότα, καλά τα λέει η Μαλβίνα περί φυγής. Περιμένουν να φύγεις για να σου πετάξουν βέλη αγάπης και καρδιές σαν πέτρες."We never did too much talkin' anyway, so don't think twice, it's all right."

2-Ερχεται μάης μ’ εκείνο το ξελογιαστικό αεράκι που κάνει τούμπες μέσα στα σωθικά σου και η ψυχή σκαρφαλώνει τρεις ορόφους πιο πάνω.

3-Μ’ έμαθε η μητέρα να σηκώνω το τηλέφωνο και να γλυκαίνω: «Ποιος είναι παρακαλώ;». Άπειρες πρόβες για αυτήν την ατακα. Τώρα την άλλαξα. «Πού εισαι παρακαλώ;». Μάλλον μ' αγριάδα. Στο ντεκόρ θα χωρούσε κι ένα μπουκάλι ουίσκι, αλλά δε θέλω να γράψω ψ-αίματα.

4-Κοραλί κραγιόν, πούδρα για ξεροψημένα μάγουλα και μυρωδιά λεμονιού. Κι αυτά όχι για την Άνοιξη αλλά για μια φερέλπιδη απάντηση σ’ εκείνο το πού εισαι.

5-Μη μου ζητάς, εαυτέ, να γράφω με ειρμό σα δεν είμαι λυπημένη. Ξεπετάγονται οι σκέψεις σαν παπαρουνάκια, κι εγω όλα πρέπει να τα καταγράψω. Σαν τα παιδιά που μετρανε παγωτά και μπάνια τα πορτοκαλί καλοκαίρια.

6-Χαίρεσαι για μένα που πέρασα από την άλλη μεριά του Αχέροντα;

7-Θ' ανατέλλω

(οι φωτογραφίες δικής μας παραγωγής, σπαρμένες κάπου στην Φθιώτιδα)