"φεγγάρι, παλιοφέγγαρο, φεγγάρι μεταξένιο"

(...ή αλλιώς αυτόματη γραφή Νο.10)

Τιτιβίσματα, τσουρέκι με γέμιση και μια θολή θάλασσα. Μάλιστα. Όπως ο θείος ο Πάμπης διαβάζει την ωμοπλάτη του αρνιού και λέει το μέλλον –λέει- έτσι κι εγώ πάω στη θάλασσα. Για να μου πει τη μοίρα. Μα ήταν θολή και ακατοίκητη. Άκρη δεν έβγαλα. Μεγάλη Πέμπτη κι ο παπάς αγκομαχώντας τραύλισε το ανακοινωθέν: "Σήμερον Κρεμάται επί Ξύλου". Άμα η φωνή που σου ψελίσσει τα λόγια τούτα δεν αχνίζει την παραμικρή γλύκα, μόνο σαν εφιάλτη μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Αλμυρή βδομάδα. Οι αποστάσεις τελικά δεν είναι κάτι σταθερό. Δε μέτριουνται με χιλιόμετρα, ούτε με ώρες. Γιατί αν ίσχυε κάτι τέτοιο, πώς στις γιορτές μεγεθύνονται τόσο πολύ;

Ξεκίνησα να διαβάσω τη Μαύρη Τουλίπα, αλλά πέραν της 10^ης σελίδας δεν τα κατάφερνα να περπατήσω. Με προσκαλούσε ο Μορφέας σε βαλς. Πάλι αγράμματη πέρασα και αυτό το δεκαπενθήμερο. Έψαχνα να κλείσω σε κάδρα παπαρούνες κι αναρωτιόμουνα γιατί οι παπάδες είναι χοντρούληδες- αμαρτία τέκνον μου να σκέφτεσαι έτσι- αλλά θυμήθηκα, Χρίστο, τί σου χε αποκριθεί ο Πατήρ-Βάιος περί κοινωνικών υποχρεώσεων και τραπεζωμάτων. Έλεγα να το ξεστομίσω στον θείο Πάμπη αλλά με αποστόμωσε όταν, ως μικρότερη, έκανα την προσευχή πάνω απ' τα αρνί και σηκώθηκε ο θείος συγκινημένος. Με την προσευχή, είπε, έδειξα σε όλους πόσο καλή πατριώτισσα είμαι. Τρέχα γύρευε, Χρίστο. Όσο μασούλαγα, προσπαθούσα να καταλάβω τί συνειρμό έκανε ο θείος για να εξάγει τούτο το πόρισμα, αλλά η κουβέντα παραδόξως πέρασε στους 300 κι εκθείασα τα γραφικά. Εκεί ο θείος ο Πάμπης είπε ότι αυτά είναι ειδωλολατρικά και αλλοιώνουν την ιστορία μας. Το μισό σόι συμφώνησε και το άλλο μισό παίνεψε την καρυδόπαστα της θείας. Στο φευγιό, ο θείος Πάμπης, με την αμυγδαλιά να μπλέκεται στα μαλλιά του, με προσκάλεσε στον εσπερινό της Αγάπης στην ενορία του. Κοιτούσα τρομοκρατημένη γύρω μου, κανείς δε με έσωζε, ώσπου πετάχτηκε η Έρση να δώσει στη θεία ταπεράκια φίσκα στα κουλούρια και η κουβέντα ξεχάστηκε.

update:προστέθηκε το link για το μονόγραμμα.