Με πατάς στο συναίσθημα δίχως να έχεις χαρτογραφημένα αιτήματα. Κάνε πιο κει, βρε. Όταν βάλεις τη γλώσσα σου σε τάξη, τα ξαναλέμε. Η ζωή έξω στριφογυρίζει σαν τα παγάκια στο ουίσκι που δεν πίνω. On the rocks, eh? Βαρύ, ζαλιστικά πικρό, μα σε κάποιους αρέσει. Ξέρω, ξέρω είναι και κείνοι που εθίζονται. Μαγεύονται από την παραξενιά της κι όταν τους ρωτούν , αποκρίνονται το κοινότοπο: Εγώ είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, καλή μου. Ανώφελες ατάκες, σκέφτομαι, και η ζωή συνεχίζει να σπάει πλακάκια με τα τακούνια της. Παράλληλα, όμως, με τον κουτό μικρόκοσμό μου, η Κάντυ-Κάντυ από ορφανό των πέντε δρόμων γίνεται νοσοκόμα στο Σικάγο. Μάλιστα. Αυτή είναι ζωή. Έχεις κάνει το γύρο του κόσμου σε 100 επεισόδια. Λοιπόν, αυτή η γιαπωνέζικη καρικατούρα ανέκαθεν μου άρεσε. Για τον απλούστατο λόγο ότι όταν την πείραζαν, έριχνε το λάσσο της και έπιανε τους φταίχτες. Δε λέω, έκλαιγε και πολύ, μα κορίτσι ήταν, όχι ο Θάντερκαρτς. Δεν αντέχεται το χριστιανικό πρότυπο άμα σε χτυπήσουν, γύρνα και το άλλο μάγουλο. Τις εποχές που η Λώρα έτρεχε προς το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι έπειτα από την κυριακάτικη λειτουργία, τις αφήνω για τρίμματα του Δημοτικού. Η Κάντυ-Κάντυ ήταν παλικάρι ξηγημένο. Ακόμα κι όταν την πρόδωσε η Άννυ. Εντάξει, ζήλευα και τις μπούκλες της. Πρωί- βράδυ, εκείνες, φουντωτές και σφαλισμένες σε ροζ φιόγκους. Οι δικές μου γιατί ξεκινούν όλο καμπυλώδεις υποσχέσεις και καταλήγουν ερμαφρόδιτο σπαστό; Σπάστηκα με αυτή τη ξανθή μπούκλα, που λες. Αλλά ύστερα πέθανε ο Άντονυ και λυπήθηκα τα μάτια της που έγιναν βρύσες. Δεν υπάρχουν θαύματα, λατρεία μου. Και σαφώς ούτε και η χώρα τους. Όλα στο χέρι μας είναι. Όλα από χέρι καμένα.
6 σπόροι:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 11:48:00 π.μ. είπε...
Ο Πρίγκηπας του διαστήματος και το παιδί της θάλασσας (2 σε 1) σου εύχονται καλό ΠΣΚ!!
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 1:16:00 μ.μ. είπε...
..."επίσης, επίσης!" είπε η παπαρούνα στροβιλιζόμενη σε βαλσάκια φορώντας τις καινούργιες μαύρες γόβες της.
:Ρ
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007 3:14:00 μ.μ. είπε...
Υπάρχουν θαύματα. Αρκεί να διαθέτουμε χρόνο για τη λεπτομέρεια.
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 12:33:00 π.μ. είπε...
για τη λεπτομέρεια σε τί; Στην παρατήρησή τους ή στην υλοποίησή τους;
υ.γ.όμορφο νικ
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 6:14:00 π.μ. είπε...
Συμβαίνει το περίεργο για να είναι αισθητά τα θαύματα άρα για να τα παρατηρούμε να βρίσκονται σε στάδιο είτε μιας υλοποίησης που συμβαίνει τώρα (το θαύμα στη μέγιστη στιγμή του, σαν ένα ποτάμι φως που εκτοξεύεται στον ουρανό) είτε μιας υλοποίησης που έχει ήδη μόλις τελειώσει κι έχει επικρατήσει μια γλύκα παντού, μια πληρότητα, μια αλλαγή ήρεμη ή με ένταση ξεσπάσματος.
Η ικανοποίηση στον άνθρωπο είναι όμως πάντα στιγμιαία. Μετά το θαύμα επιζητεί ένα νέο θαύμα. Επειδή δεν μπορεί να κάνει αυτή την κατάχρηση θλίβεται.
Αρκεί να διαθέτουμε χρόνο για την αντίληψη τους, την εκτίμηση τους, την ύπαρξη τους γενικά. Και περισσότερη θετικότητα.
Φιλιά.
at: Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007 3:56:00 μ.μ. είπε...
βλεποντας το υ.γ. αν θελεις να ξαναδεις εγχρωμη καντυ με την κλασσικη μεταγλωτισση της ερτ....
http://www.youtube.com/profile?user=CandyInGreekProject
(σορρυ αν ειμαι "εκτος θεματος")
νικος
Δημοσίευση σχολίου