Content

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Η Κάντυ-Κάντυ στη χώρα των πραγμάτων

Με πατάς στο συναίσθημα δίχως να έχεις χαρτογραφημένα αιτήματα. Κάνε πιο κει, βρε. Όταν βάλεις τη γλώσσα σου σε τάξη, τα ξαναλέμε. Η ζωή έξω στριφογυρίζει σαν τα παγάκια στο ουίσκι που δεν πίνω. On the rocks, eh? Βαρύ, ζαλιστικά πικρό, μα σε κάποιους αρέσει. Ξέρω, ξέρω είναι και κείνοι που εθίζονται. Μαγεύονται από την παραξενιά της κι όταν τους ρωτούν , αποκρίνονται το κοινότοπο: Εγώ είμαι ερωτευμένος με τη ζωή, καλή μου. Ανώφελες ατάκες, σκέφτομαι, και η ζωή συνεχίζει να σπάει πλακάκια με τα τακούνια της. Παράλληλα, όμως, με τον κουτό μικρόκοσμό μου, η Κάντυ-Κάντυ από ορφανό των πέντε δρόμων γίνεται νοσοκόμα στο Σικάγο. Μάλιστα. Αυτή είναι ζωή. Έχεις κάνει το γύρο του κόσμου σε 100 επεισόδια. Λοιπόν, αυτή η γιαπωνέζικη καρικατούρα ανέκαθεν μου άρεσε. Για τον απλούστατο λόγο ότι όταν την πείραζαν, έριχνε το λάσσο της και έπιανε τους φταίχτες. Δε λέω, έκλαιγε και πολύ, μα κορίτσι ήταν, όχι ο Θάντερκαρτς. Δεν αντέχεται το χριστιανικό πρότυπο άμα σε χτυπήσουν, γύρνα και το άλλο μάγουλο. Τις εποχές που η Λώρα έτρεχε προς το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι έπειτα από την κυριακάτικη λειτουργία, τις αφήνω για τρίμματα του Δημοτικού. Η Κάντυ-Κάντυ ήταν παλικάρι ξηγημένο. Ακόμα κι όταν την πρόδωσε η Άννυ. Εντάξει, ζήλευα και τις μπούκλες της. Πρωί- βράδυ, εκείνες, φουντωτές και σφαλισμένες σε ροζ φιόγκους. Οι δικές μου γιατί ξεκινούν όλο καμπυλώδεις υποσχέσεις και καταλήγουν ερμαφρόδιτο σπαστό; Σπάστηκα με αυτή τη ξανθή μπούκλα, που λες. Αλλά ύστερα πέθανε ο Άντονυ και λυπήθηκα τα μάτια της που έγιναν βρύσες. Δεν υπάρχουν θαύματα, λατρεία μου. Και σαφώς ούτε και η χώρα τους. Όλα στο χέρι μας είναι.
Όλα από χέρι καμένα.



6 σπόροι:

0comments says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 11:48:00 π.μ. είπε...

Ο Πρίγκηπας του διαστήματος και το παιδί της θάλασσας (2 σε 1) σου εύχονται καλό ΠΣΚ!!

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007 1:16:00 μ.μ. είπε...

..."επίσης, επίσης!" είπε η παπαρούνα στροβιλιζόμενη σε βαλσάκια φορώντας τις καινούργιες μαύρες γόβες της.

Ανώνυμος
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007 3:14:00 μ.μ. είπε...

Υπάρχουν θαύματα. Αρκεί να διαθέτουμε χρόνο για τη λεπτομέρεια.

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 12:33:00 π.μ. είπε...

για τη λεπτομέρεια σε τί; Στην παρατήρησή τους ή στην υλοποίησή τους;

υ.γ.όμορφο νικ

Ανώνυμος
at: Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007 6:14:00 π.μ. είπε...

Συμβαίνει το περίεργο για να είναι αισθητά τα θαύματα άρα για να τα παρατηρούμε να βρίσκονται σε στάδιο είτε μιας υλοποίησης που συμβαίνει τώρα (το θαύμα στη μέγιστη στιγμή του, σαν ένα ποτάμι φως που εκτοξεύεται στον ουρανό) είτε μιας υλοποίησης που έχει ήδη μόλις τελειώσει κι έχει επικρατήσει μια γλύκα παντού, μια πληρότητα, μια αλλαγή ήρεμη ή με ένταση ξεσπάσματος.

Η ικανοποίηση στον άνθρωπο είναι όμως πάντα στιγμιαία. Μετά το θαύμα επιζητεί ένα νέο θαύμα. Επειδή δεν μπορεί να κάνει αυτή την κατάχρηση θλίβεται.

Αρκεί να διαθέτουμε χρόνο για την αντίληψη τους, την εκτίμηση τους, την ύπαρξη τους γενικά. Και περισσότερη θετικότητα.

Φιλιά.

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007 3:56:00 μ.μ. είπε...

βλεποντας το υ.γ. αν θελεις να ξαναδεις εγχρωμη καντυ με την κλασσικη μεταγλωτισση της ερτ....

http://www.youtube.com/profile?user=CandyInGreekProject


(σορρυ αν ειμαι "εκτος θεματος")

νικος

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers