Content

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

"ένα λυγμό να ..."


Jackson Pollock, 1912 - 1956
Number 7, 1951

Enamel on canvas


Δεν είχε όνομα. "Άνθρωπος δίχως όνομα, δίχως ιστορίες.". Έτσι συστηνότανε στους καινούργιους. Τα μάτια του κουβάρι από χίλιες εικόνες. Γι' αυτές ήξερε να μιλάει, γι' αυτές μίλαγε. Του άρεσε να ακουμπά υφάσματα και μάγουλα. "Η αφή, έλεγε, είναι το τρίξιμο της ψυχής." Δε του άρεσαν τα μεγάλα λόγια, αλλά κάποια τσιτάτα τα πέταγε σε καιρούς κάργας μελαγχολίας. Δηλαδή συχνά.
Μια μέρα τα σύγνεφα ήταν τόσο βαριά που ακουμπούσαν το σβέρκο του αγενώς, θολούρα έπεφτε στο πρόσωπο και στις σκέψεις, εκείνος ακάθεκτος συνέχιζε να προχωρά. Προσπαθούσε να χωρέσει κάθε βήμα σε κάθε πλάκα πεζοδρομίου, αλλά πάντα κάπου τα μπέρδευε, μπουρδουκλωνότανε κι έγερνε λίγο προς τα δεξιά. Τελευταία είχε διαβάσει ένα στίχο κι είχε γίνει φωτεινή επιγραφή στο μαυροπίνακα της μνήμης του. Ψυθίριζε συνέχεια: "αναζητώ το στόμα σου, ένα λυγμό να παραδώσω...". Αν μίλαγε λίγο περισσότερο για πάρτη του, θα χε πέραση στις γυναίκες, μα αυτός δειλός από τα γεννοφάσκια του, ονειρευότανε πάντα πως έγραφε πάνω στο κατάστρωμα γράμματα σε ανύπαρκτες αγαπητικιές βουτηγμένες στην κατανόηση. Είχε μεγαλώσει πια, "εφηβικές μαλακίες", χαζογέλαγε πασπαλισμένος με κρυφή περηφάνια για τα κουλτουριάρικα όνειρά του. Τώρα, του χε καρφωθεί η ιδέα να παραδώσει ένα λυγμό. Κατέβαινε την Κλαυθμόνος, ο δρόμος τσίκνιζε σουβλάκια και τα σκυλιά ήταν πάντα πεινασμένα. "Αναζητώ το στόμα σου". Το ποιο; Ποιο στόμα; Η τελευταία την είχε κάνει για έναν λιγότερο βαρετό, σαφώς περισσότερο ομιλητικό. Όχι, λοιπόν, δεν έψαχνε το συγκεκριμένο στόμα, ο β ενικός είχε πάρει αξία γενική, έμπαινε σε ευρύτερα πλαίσια, χώραγε όλα τα στόματα της Κλαυθμόνος, όλα τα στόματα της Αθήνας, κι άμα είχε κουράγια για αισιοδοξίες όλα όλου του κόσμου. "Σιγά", μουρμούρισε. Χώθηκε σε στοές με παπλώματα σε τιμές ευκαιρίας. Παντού λιγδιασμένα χέρια. Βρωμιά. Φοβότανε. "Δε θα πρεπε", σκέφτηκε, "το δικό της στόμα το χω ξεπεράσει πια.". Ήσυχος μα επίμονα φοβισμένος, κατέβηκε στα υπόγεια του μετρό.

5 σπόροι:

ggl says:
at: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 1:20:00 μ.μ. είπε...

Σίγουρα δεν ήταν γυναίκα;

angeliki marinou says:
at: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 1:45:00 μ.μ. είπε...

Εξαιρετικό ποστ. Ελλειπτικό κι όμως έλεγε τόσα πολλά.

mplim-mplom says:
at: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 8:47:00 μ.μ. είπε...

Μου φαίνεται πως άλλος έχει τ'όνομα(Σέρλοκ) και άλλος τη χάρη..Ε ggl;(Εννοείται..το εξιχνίασα..σσσσ)

Παπαρούνα says:
at: Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006 10:19:00 μ.μ. είπε...

#τζτζλ, τστσ!! Στην ιστορία μού βγήκε άντρας( και δεν τον λένε παπαρούνο-χιχι)

#ρεντον, έχω μια αγάπη στις ελλείψεις..Κρίμα που μαθηματικώς πάντα με μπέρδευαν γμτ..

#μπλιμ, πάρτε φόρα εσείς..

Ανώνυμος
at: Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006 1:11:00 π.μ. είπε...

και η φαση ποια ειναι...
οτι το ταιρι σου εχει τοσα να σου
πει
για τον εαυτο σου
καλογυαλισμενος καθρεπτης μου ειναι
καπου, καπου
και τα σπασιματα του
με κανουν να θυμηθω το χτες και να χαθω...
με στις σημαιες ενός αυλοχτισμενου
κηπου
και να κρατησω μονο τα χρωματα
τουςςςςςς
μεχρι εκει..

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers