"στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος"

(Μιχάλης Αρβανίτης)

Το σουέλ έπεσε αλάτι πάνω στο αίμα κι αυτό τσίριξε φέρνοντας όλη την υγρασία στις κόγχες. Αφελής, αφελής αγάπη που δικαιώθηκε στα εξήντα, δίχως αγριάδες, κιλά η καρτερία, σπόροι σε παρτέρι οι λύπες, μεγάλωναν να γίνουν γιασεμιά. Δεν ωφελεί, δεν ωφελεί το κλάμα κι ο θυμός, σε στραγγίζουν, σ’ εξουθενώνουν κι αυτός που πλήγωσε στον καιρό του θα το καταλάβει. Ξημερώματα Κυριακής, τα μπλε λεωφορεία καβαλάνε άδειους δρόμους κάτω απ’ τις αφίσες, και οι πεινασμένοι στο Γρηγόρη μοιάζουν συνομότες, μιλάν σιγά, γελάνε λίγο, τα ξόδεψαν όλα στα μεγάλα κέντρα, με το παραδοσιακό ζεϊμπέκικο με το τσιγάρο σε μπλεγμένα δάχτυλα, ο τύπος νομίζει ότι χορεύει, η γκόμενα χειροκροτά γιατί νομίζει ότι χορεύει γι’ αυτήν. Ποιος είσαι; Ποιος είσαι; Σκοτοδίνη, παντού μαύρα στίγματα, ημιλιπόθυμη στο μπάνιο, η Β. σε περιλούζει, Μ’ ακούς;, σειρήνες τρυγούνε τα αυτιά σου, χειροκροτήματα έξω, γυναίκες βάζουν πινελιές κραγιόν, δε βαριούνται; Χλωμιάζεις , κούρσες οι ταχυκαρδίες και τα μαύρα στίγματα να πολλαπλασιάζονται. Κάπου συνέρχεσαι, ξεκόλλησε παγόβουνο από πάνω σου η χαρά, κλείστε τα φώτα, που ναι το μαξιλάρι μου; Αύριο να κάνεις καμιά εξέταση αίματος. Στο αμάξι, χαλί οι κουβέντες, ο Α. μας κάνει νερά, η Β. τον θέλει, η Π. της τον βρίζει, εγώ τίποτα. Κατανοώ τη Β που θέλει να αγαπάει ένα μπράτσο, κατανοώ και την Π. που προσπαθεί να ανοίξει μάτια. Όλοι τα ίδια κάνουμε. Το σουέλ έφερε αλάτια, φταίει κι ο Κούτρας με τη Ρίτα και το Θάνο να σφυρίζουν Καββαδία, φταίει το άγχος μην αδικήσω κι ας αδικηθώ,χαλάλι, φταίει η φύση μου η δύσκολη, φταίνε κι άλλα χέρια. Chopin και Post Love, και ξέμπαρκη συμβουλή της εβδομάδας και του χρόνου ολάκερου:
ό,τι κάνεις στη ζωή σου σαν τρίτος, ποτέ δε θα πετύχει.