Σαπίλα.
Μπετά θρονιασμένα και ουρλιαχτά ξεχωρίζεις μοναχά απ' το παράθυρο.
Το τηλεοπτικό πάντα.
Τους φταίχτες τους ξέρουν όλοι, τα θύματα επίσης, τις αφορμές επίσης, και τις συνέπειες επίσης.
Σαπίλα.
Σαν σήμερα αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης, σαν σήμερα κάποιος άλλος πέθανε από βομβαρδισμό, σαν σήμερα κάποιος άλλος γεννήθηκε.
Και η ζωή πάει τρέχοντας και κλαίγοντας.
η foto είναι του Andrea Giacobbe
4 σπόροι:
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 12:57:00 π.μ. είπε...
έτσι είναι.
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 3:19:00 π.μ. είπε...
Όχι όχι ΌΧΙ.
"Αλλάζει κάθε που βραδιάζει",
όσο ΔΕΝ κοιμόμαστε..
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 3:07:00 μ.μ. είπε...
Αλλιώς το εννοούσε ο Μπιθικώτσης, εννοούσε ότι πρέπει να γευτείς τον πόλεμο, να τον βιώσεις, για να βγάλεις καλά τραγούδια.
at: Δευτέρα, Ιουλίου 24, 2006 3:55:00 μ.μ. είπε...
#μπλιμ-μπλομάκι,τότε τα πράματα είναι πολύ χειρότερα. Μας πιάνουν στον ξύπνιο και μας ταρακουνάνε τη ζωή. Αλλά και πάλι, τί ακριβώς εννοείς;
τα φιλιά μου:)
#Τζιτζιλ, χαίρεται! Ακολούθησα τη συμβουλή σας κι έτρεξα βουρ για διακοπές:ρ
Όσον αναφορά το Μπιθικώτση κι εγώ αυτό κατάλαβα από εκείνη την συνέντευξη, στην Ελευθεροτυπία θαρρώ ήταν. Δε ξέρω πώς λειτουργεί σε άλλους ανθρώπους, αλλά και η γεύση του πολέμου μέσα από παράθυρα τηλεοπτικά μου φαίνεται αρκετά τραγική για να εξατμίσει την όποια έμπνευση. Βιωματικώς μιλώντας πάντα, χωρίς καμιά υπόνοια ότι κάνω κάτι μεγάλο και τρανό. Για την έμπνευση αναρωτιόμουν απλώς που ναι δύσκολη γκόμενα;)
Δημοσίευση σχολίου