Έχω μάθει να ξοδεύω τις σκέψεις μου στους δρόμους. Ακαδημίας, πλατεία Κοραή, Σύνταγμα, Ερμού. Με αναλύσεις, σχεδιαγράμματα, και σλάιτς για οπτικά εφέ του παρελθόντος. Σαν τα σαλιγκάρια, σέρνω τις σκέψεις μου μαζί. Οπουδήποτε. Είναι το σπίτι μου. Προσπάθησα πολλές φορές να σπάσω αυτό το γαμημένο κογχύλι που με βάραινε. Να ανοίξω τα ματάκια μου στην χαλαρότητα που όλοι λένε πως είναι σωτήρια. Να έπαιρνε τις βλεφαρίδες μου ο αγέρας κι όλο να πέταγα. Οι νόμοι της βαρύτητας δεν θα μ'απασχολούσαν. Και θα γινόμουν πεταλούδα. Αλλά φευ και κει δε θα ήταν ευκολότερα τα πράματα. Πάλι οι κεραίες θα με τραβούσαν στα αναχώματα να ψάχνω για κάλυκες. Ε και μετά πάλι δε θα χα γυρισμό. Κάποια σφαίρα θε να μου έκοβε τα φτερά. Το χαλαρό σού ταιριάζει άμα είσαι χαλαρός. Άμα ψάχνεις "νόημα και αίμα", η χαλαρότητα είναι ένα προσωπείο, άρα επιπλέον βάρος. Να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που λέει το εγώγραμμά σου μόνο και μόνο για να μην αρθρώσεις συναίσθημα και θεωρηθείς μαλάκας. Δε φτιάχνω κανα κέικ καλύτερα; Μεγαλύτερη επιτυχία θα είχε. Κάνω κινήσεις πάνω σε διφορούμενες λέξεις. Τα γιατί και τα διότι πού κρυφτήκαν πάλι; Αφορμές, αφορμές και αναίτιες αιτίες. Και όμως λέμε, λέμε και τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Όπως η διαφήμιση της Vodafone που μια πόλη έχει γεμίσει με παχουλά και πλαδαρά -άσπρα όχι κόκκινα-μπαλόνια τάχα μου δήθεν επικοινωνίας. Και όλο παχαίνουν με κάθε φθόγγο που αποσπάται από το στόμα. Και στο τέλος πνίγουν μιαν ολόκληρη πόλη. Και μόνο η σκέψη με χλωμιάζει.Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα; Ε, πώς;...Βέβαια, εδώ που τα λέμε, και σύγνεφο να γινόμουνα, πάλι στο χώμα θα κατέληγα. Εκεί είναι οι ρίζες μου. Και θέλουν νερό για να φουντώσουν. Και όχι αλμυρό.
Content
Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006
"να ρθεις και να με βρεις"
Έχω μάθει να ξοδεύω τις σκέψεις μου στους δρόμους. Ακαδημίας, πλατεία Κοραή, Σύνταγμα, Ερμού. Με αναλύσεις, σχεδιαγράμματα, και σλάιτς για οπτικά εφέ του παρελθόντος. Σαν τα σαλιγκάρια, σέρνω τις σκέψεις μου μαζί. Οπουδήποτε. Είναι το σπίτι μου. Προσπάθησα πολλές φορές να σπάσω αυτό το γαμημένο κογχύλι που με βάραινε. Να ανοίξω τα ματάκια μου στην χαλαρότητα που όλοι λένε πως είναι σωτήρια. Να έπαιρνε τις βλεφαρίδες μου ο αγέρας κι όλο να πέταγα. Οι νόμοι της βαρύτητας δεν θα μ'απασχολούσαν. Και θα γινόμουν πεταλούδα. Αλλά φευ και κει δε θα ήταν ευκολότερα τα πράματα. Πάλι οι κεραίες θα με τραβούσαν στα αναχώματα να ψάχνω για κάλυκες. Ε και μετά πάλι δε θα χα γυρισμό. Κάποια σφαίρα θε να μου έκοβε τα φτερά. Το χαλαρό σού ταιριάζει άμα είσαι χαλαρός. Άμα ψάχνεις "νόημα και αίμα", η χαλαρότητα είναι ένα προσωπείο, άρα επιπλέον βάρος. Να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που λέει το εγώγραμμά σου μόνο και μόνο για να μην αρθρώσεις συναίσθημα και θεωρηθείς μαλάκας. Δε φτιάχνω κανα κέικ καλύτερα; Μεγαλύτερη επιτυχία θα είχε. Κάνω κινήσεις πάνω σε διφορούμενες λέξεις. Τα γιατί και τα διότι πού κρυφτήκαν πάλι; Αφορμές, αφορμές και αναίτιες αιτίες. Και όμως λέμε, λέμε και τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Όπως η διαφήμιση της Vodafone που μια πόλη έχει γεμίσει με παχουλά και πλαδαρά -άσπρα όχι κόκκινα-μπαλόνια τάχα μου δήθεν επικοινωνίας. Και όλο παχαίνουν με κάθε φθόγγο που αποσπάται από το στόμα. Και στο τέλος πνίγουν μιαν ολόκληρη πόλη. Και μόνο η σκέψη με χλωμιάζει.Πώς ζούμε έτσι αδιάφορα; Ε, πώς;...Βέβαια, εδώ που τα λέμε, και σύγνεφο να γινόμουνα, πάλι στο χώμα θα κατέληγα. Εκεί είναι οι ρίζες μου. Και θέλουν νερό για να φουντώσουν. Και όχι αλμυρό.
8 σπόροι:
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 1:35:00 π.μ. είπε...
Παπαρούνα μου, μετά από πολύ καιρό ξαναβρίσκω τον εαυτό μου μέσα στα γραπτά σου.
Η χαλαρότητα είναι από τις λέξεις που σιχαίνομαι, γιατί είναι άχρωμη, άγευστη και άοσμη σαν αυτούς που την αντιπροσωπεύουν.Χίλιες φορές υστερία, γιατί της υστερίας αν της μιλήσεις θα αντιδράσει και μπορεί να καλμάρει, ενώ η χαλαρότητα τα παίρνει όλα πολύ χαλαρά και δεν αντιδρά σε τίποτα, είναι ναρκωμένη και κοιμάται τον μεγάλο ύπνο...Χίλιες φορές!
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 9:46:00 π.μ. είπε...
Ο παντοτινός φόβος για το χλιαρό και το μέτριο...κι όμως ο φόβος αυτός είναι η μεγαλύτερη εκδήλωση της μετριότητας...Σώνει και καλά δηλαδή να μην είμαστε ποτέ χλιαροι ποτέ μέτριοι... εγώ το αγαπάω κι αυτό, αν το φοβηθώ θα με γαμήσει. Άσε που η χαλαρότητα είναι άλλο πράμα και διόλου κακό.Ααα και τα μπαλόνια είναι πάντα κόκκινα!Αλλιώς δεν πετάνε
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 12:09:00 μ.μ. είπε...
#mpim-mplom, γενικά δε νομίζω πως τα δίπολα οδηγούν πουθενά. Τα πράματα θέλουν να τα βλέπεις από τη σωστή απόσταση. Ο υπερβολικός συναισθηματισμός δε γίνεται να είναι καλύτερος από μια χαλαρότητα πλαδαρή γιατί η ουσία πάλι χάνεται.
Τη σωστή απόσταση ψάχνουμε, μα είναι σαν το σαπούνι στη μπανιέρα. Όλο γλυστρά, γλυστρά και μέχρι να το βρεις έχεις σπάσει τα μούτρα σου.
#Μαντεμουασελ Αντουανέτα, δεν το σκεφτόμουν τόσο απόλυτα. Δε γίνεται να μην δέχεσαι χαλαρά ή να μην είσαι μέτριος σε κάποιες καταστάσεις(Εξ'άλλου ποιος είναι σε όλα τέλειος;).Αναφέρομαι όμως στις περιστάσεις που κάτι σε αφορά και σε νοιάζει, και δείχνεις άλλα από φόβο, ίσως και εγωισμό, μη δείξεις συναίσθημα. Και αυτό για με είναι κακό και ψυχοφθόρο.
Τα μπαλόνια της διαφημισης δεν ήταν ακριβώς μπαλόνια...και δεν πετάγανε. Πνίγανε μιαν πόλη, έκρυβαν τα κομμάτια ουρανού που ξεπρόβαλλαν μεσα από τις πολυκατοικίες και οι άνθρωποι συνέχιζαν το παραμιλητό. Και φαντάζομαι πως το τέλος θα ήταν η ασφυξία. Εφιαλτικότατο.
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 12:44:00 μ.μ. είπε...
Παπαρούνα, είναι ευνόητο ότι το μέτρο σε όλα τα πράγματα αποτελεί τη οδό για την ευτυχία(ή τουλάχιστον την προσωπική γαλήνη)και δε νομίζω ότι χρειάζεται να ανασάμε αυτή την αλήθεια συνέχεια...καμιά φορά καλό είναι να αξιολογούμε τους δύο πόλους των πραγμάτων, γιατί και στη ζωή, καλείσαι να επιλέξεις, σχεδόν, πάντα ανάμεσα στο άσπρο καιτο μαύρο..Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω..εγώ πάντως σπανίως βλέπω γκρι μπροστά μου, όσον αφορά στα πράγματα που πρέπει να επιλέξω..
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 12:49:00 μ.μ. είπε...
Άν κάτι σε αφορά και σε νοιάζει τοτε πώς κολλάει όλο αυτό; δεν το καταλαβαίνω, εξηγήστε το μου σενιορες είμαι και ΑΝτουανετα και δεν τα πιάνω
at: Πέμπτη, Μαΐου 04, 2006 2:16:00 μ.μ. είπε...
#μπλιλ μπλομ, ίσως να χεις και δίκιο. Το πρόβλημα είναι στην αξιολόγηση όμως. Τί κρατάς και τί αφήνεις. Και μπορεί να μη θες να αφήσεις τίποτα, αλλά δεν γίνεται να χεις την πίτα όλάκερη και το σκύλο χορτάτο...Εξ'ου και το γκρι. Που ίσως να ανακαλύψεις μετά πως και αυτό το γκρι είναι πολύ χλιαρό...Και έπειτα υπαρχει και ο στίχος που λέει ότι: "δε θα φύγω από δω αν δεν τα χάσω πρώτα όλα"...
και αυτό το "όλα" είναι ο εαυτό σου, γιατί αν τον χάσεις και αυτόν, έχεις καεί. Έτσι δεν είναι;
Ουφ!Μπλέχτηκα:ρ
#Αντουανέτα, φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις τί εννοώ. Πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο.
at: Παρασκευή, Μαΐου 05, 2006 3:44:00 μ.μ. είπε...
Έρχομαι.
Πες μου πού και πότε.
Σ;)
at: Τρίτη, Μαΐου 09, 2006 1:07:00 μ.μ. είπε...
Πω πω πάντα ήθελα να δω το όνομά μου σε ποστ. Κοκκίνισα. Ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου