"δέκα τηλέτυπα μες στη ματιά σου"

Μεγάλη Παρασκευή εκτός των τειχών και με καιρό βαρύ και μουτρωμένο. Ελάχιστες ηλιόλουστες Μ. Παρασκευές μπορώ να θυμηθώ. Μόνο πένθιμες.Κυλάνε τα μάτια πάνω στην άσφαλτο γραπώνοντας το φρέσκο πράσινο της Άνοιξης και την ασπρίλα του ορίζοντα. Χτες στο μοναστήρι μπήκε μια νυχτοπεταλούδα και πέταγε πάνω από τα κεφάλια μας. Πάνω και από το κεφαλάκι του μικρού αγοριού με την παραλυσία στο σώμα. Πέταξε, έφερε δυο τρεις στροφές πάνω από το μανουάλι κι ύστερα έπεσε ζαλισμένη από την κάψα στο πλακώστροτο. Γελούσαν τα παιδιά.
Εδώ, το βλέμμα δεν μπορεί να συγκρατήσει τις τόσες λαψάνες και οι μουσικές του Θανάση ξεπετάγονται μέσα από τις ελιές και στροβιλίζονται μαζί με τις μέλισσες. Να καταφέρω να ζήσω "τέσσερα γαλήνια ξέφωτα" και θα μαι τόσο ευτυχισμένη... Από την άλλη μήπως όλα αυτά είναι ματαιότητες;... "Έπειτα δε βρισκόμαστε πάνω στη Γη για να γελάμε και δεν υπάρχει ανάγκη να ζούμε καλύτερα από τον άλλο", έγραφε ο Van Gogh στον Τεό. Γράμματα βουτηγμένα στην αγωνία, με συμβουλές για πίνακες και για βιβλία. Κωδικοποιημένη αγάπη μεταξύ αδερφών. Δεν έχω την απάντηση. Σε ελάχιστα πράματα εκστομίζω φράσεις με απόλυτη σιγουριά. Εύχομαι όμως όσες Μεγαλοβδομάδες θα περάσουμε, να χουμε στο κατόπι και μια Λαμπροβδομάδα να προσμένει...