"Χαλάσανε τόσα πολλά, μα βρες μονοπάτι ξανά"

Σήμερα είδα τις πρώτες παπαρούνες.
Ο προαστιακός έκανε το συνηθισμένο δρομολόγιο Νερατζιώτισσα-Αθήνα και έξω από το παράθυρο, παπαρούνες και μαργαρίτες κυλούσαν πλημμυρίζοντας τα μάτια με χρώμα. Πολύ τις χάρηκα....

Αλλαγή θέματος:
Οι γυναίκες περπατούν διαγώνια. Αυτή είναι η τελευταία μου διαπίστωση. Έχουμε την τάση να κινούμαστε σαν τους στρατηγούς στο σκάκι. Μόνο διαγώνια. Σε μαύρα ή άσπρα τετράγωνα. Άλλες μονίμως στα μαύρα, άλλες μονίμως στα άσπρα, και άλλες κάτω από το άγρυπνο μάτι της Βασίλισσας πηδάνε για να πάνε από τα μαύρα στ' άσπρα ή πιο συχνά τ' ανάποδο....Κυκλοθυμία με τα τσουβάλια, δηλαδή. Περπατάμε διαγώνια. Στους δρόμους προσπαθώντας να χωρέσουμε στο βλέμμα και τις αριστερές αλλά και τις δεξιές βιτρίνες, στα λόγια, στις σχέσεις. Περπατάμε διαγώνια. Τρεκλίζουμε ανάμεσα στα ρήματα "αντέχω" και "καταρρέω". Ανάμεσα στη φθορά και αφθαρσία.Σκοντάφτουμε σε χαντάκια, αδιαφορούμε για ταμπέλες: «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΑ!», και τα μάτια συνεχώς σε εγρήγορση. Δε μπορώ να εξηγήσω γιατί το κάνουμε αυτό. Ίσως να μας παίρνει ο αέρας...Ως κι εκείνες που περπατούν περήφανα πάνω σε κίτρινες λωρίδες ασφάλτου, που περνάνε τα φανάρια πάνω σε οχτάποντα τακούνια, έχουν μια ελαφρά από-κλίση προς τα διαγώνια μονοπάτια.
Οι γυναίκες περπατούν διαγώνια.