Πονούσαν τα όνειρα, γαμούσε η χλιδή. Καλλυντικά, κήπος με θέα, σπορ αμάξι. Ψεύτικοι κούκλοι μ' επισκέπτονταν συχνά. Αν ό,τι ψάχνουμε είναι αυτό, τότε εντάξει. Είμαι μια Barbie, τι γλυκός προορισμός! Θα παντρευτώ τον Κεν, θα είμαι μια κυρία. Θα 'μαι μια τέλεια κουκλίτσα, βολική. Με τις ιδέες ας χαθεί κι η αηδία. Μα η καρδιά μου ένα βράδυ σταματά. Έτσι όπως έπαιζε μου βγάζει το κεφάλι. Τα δάκρυα έτρεξαν μαζί με ρίμελ μπλε, κι έμεινα μόνη και κομματιασμένη πάλι. Τεμαχισμένη κάπου στην καρδιά σου ζω. Το προτιμάς αφού φοβάσαι ό,τι λάμπει. Μα εγώ σου χάρισα το πιο γλυκό μου ροζ κι ένα τραγούδι να θυμάσαι αυτή τη Barbie Ποιος σκότωσε τη Barbie,
ποιος σκότωσε τη Barbie?
Σάννη Μπαλτζή
(ας είναι καλά το Painter:p)
13 σπόροι:
at: Σάββατο, Μαρτίου 25, 2006 7:40:00 μ.μ. είπε...
επίσης, πού είναι η Μελισσάνθη; οεο!
πού είναι η Μελισσάνθη;
μίλα, κυνικέ λύκε!
at: Κυριακή, Μαρτίου 26, 2006 5:40:00 μ.μ. είπε...
at: Κυριακή, Μαρτίου 26, 2006 5:42:00 μ.μ. είπε...
Δυστυχώς κανείς δεν την έχει σκοτώσει ακόμη:
www.gagarin205.gr/gagaringreek/
images/stories/more/Sunny03.jpg
Άντε να δούμε.......
at: Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006 12:59:00 π.μ. είπε...
#koprolagnos, :D
#μπουμπού, πώς ήρθε η φλασιά για Μελισσάνθη;
Τέσπα...,οέο,
ιδού:
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=955
όσο για το "κυνικέ λύκε" ρώτα τον αρμόδιο λύκο... Εγώ είμαι μια απλή παπαρούνα.
#κόκκινο μπαλόνι, γιατί να την σκοτώσουν...;Δεν έχει καλή φωνή,αλλά η παρουσία της στο χώρο δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Έχει κάτι να πει η τύπισσα, κατά τη γνώμη μου
at: Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006 1:21:00 π.μ. είπε...
ορίστε, μικρά:
http://s54.yousendit.com/d.aspx?id=1OCIWZ9JCNCC21L8E3VQ6SJSIE
για να μάθεις να μην παίζεις μονο με τη μπάρμπη.
Όσο για την κυρία,
μου είναι ειλικρινά συμπαθης, αλλά δεν συμμερίζομαι τόσο το αισθητικό της κριτήριο,ώστε να αντέχω να διερευνήσω αν όντως έχει να πει κάτι σημαντικό. Διακρίνω έναν ίσκιο πίσω της πάντως όπως είπα στην αρχή.
Αυτά και τους ασπασμούς μου σ το λύκο.
at: Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006 1:46:00 μ.μ. είπε...
Δεν την έχω ψάξει ιδιαιτέρως την κυρία Ηλιόλουστη, ούτε έχω κάτι πιο συγκεκριμένο μαζί της, απλά μου φαίνεται κάπως αυτονόητο πως το πρώτο βήμα αν δε θές ψεύτικους κούκλους, καλλυντικά, κήπο με θέα, σπορ αμάξι, είναι να πάψεις να φωτογραφίζεσαι σα να βγαίνεις εξώφυλλο στο nitro και να πάψεις να μοστράρεις την (έστω και πολύ όμορφη) φάτσα σου, στα εξώφυλλα των δίσκων σου...
at: Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006 6:30:00 μ.μ. είπε...
Όπως έλεγε και η γιαγιά της Έλενας Ακρίτα (η δικιά μου δυστυχώς όχι)
"παιδάκι μου, όπως τη βρίσκει ο καθένας"
Φτάνει όμως για πολλούς κάποτε η στιγμή που ανακαλύπτουν ότι ΝΟΜΙΖΑΝ ότι ήξεραν ΠΩΣ την βρίσκουν.
Και ότι ήταν δυστυχισμένοι γιατί την έβρισκαν όπως τους είχαν μάθει κάποιοι άλλοι...
Εγώ την βρίσκω με Παπαρούνες. Κόκκινες, όχι από τις "άλλες"...
Σ;))))))))))))))))))))))))))))))0
at: Δευτέρα, Μαρτίου 27, 2006 9:04:00 μ.μ. είπε...
όχι μόνο δεν έχουν σκοτώσει την μπάρμπι αλλά παίζει ταυτόχρονα και σε όλα τα κανάλια σαν τον Μητσάρα ;)
at: Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006 12:59:00 π.μ. είπε...
ωραία όλα αυτά...και συμφωνώ με ό,τι έχετε πει...
όμως...
γιατί πρέπει ο "καλλιτέχνης" να συμβαδίζει με τα δημιουργήματά του;
Εμείς κρατάμε το έργο, τις αλήθειες-εαν βρίσκουμε σε αυτό-, τη συγκίνηση, την ομορφιά και πορευόμαστε...Γιατί να μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από τον καλλιτέχνη;
at: Τρίτη, Μαρτίου 28, 2006 1:13:00 μ.μ. είπε...
Εεεεεε..... γιατί κι αυτόν τον ενδιαφέρει να το προβάλλει;
Και γιατί η αισθητική δεν είναι και πολύ εύκολο να γίνει κομματάκια, αλλά μάλλον ένα σύνολο αποτελεί;
at: Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006 10:19:00 π.μ. είπε...
ταπεινή μου γνώμη πως η Τέχνη είναι ανώτερη από τον Άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος "καλλιτεχνίζεται", η ψυχή του ανεβαίνει σε ανώτερα επίπεδα. Δεν ακολουθεί τους συμβατικούς, κοινωνικούς κανόνες της ζωής του. Μπορεί μάλιστα και να τους ανατρέψει. Μια συγκεκριμένη αισθητική μπορεί να είναι μέρος της προσωπικότητάς του, αλλά όταν κάποιος "δημιουργεί"-και τώρα εδώ πάλι χωρά πολλά κιλά κουβέντας για το τί έιναι Τέχνη και πώς κάποιος "κάνει Τέχνη"...- , η αισθητική αυτή, ασυνειδήτως τις περισσότερες φορές, μπορεί να πάρει άλλες διαστάσεις...
Νομίζω ότι είναι καλό να μένουμε στο Έργο κάποιου. Αν συμπαθήσουμε και τον Άνθρωπο, όπως τυγχάνει να συμπαθώ τη Τσανακλίδου ή τον Θαν. Παπ, έχει καλώς. Μα δεν είναι απαραίτητο. Και ο Άκης Πάνου σκότωσε άνθρωπο, μα αυτό δε σημαίνει πως τα τραγούδια του έχουν αλλοιωθεί στα μάτια μας. Έτσι;
Ακόμα όμως και ανάποδα να το δεις...Ο Άνθρωπος που νοιάζεται για την τέχνη με την οποία ασχολείται, μπορεί να ανατρέψει την αισθητική και την εικόνα του για να ανακαλύψει τα όρια και τις δυνατότητές του...
Όσο για τα εξώφυλλα της Σάννη και τις φωτογραφήσεις της με εσώρουχα μπορεί να εμπεριέχουν ναρκισσιστικές προσωπικές της τάσεις, αλλά η ειρωνεία της, απόψή μου πάντα, είναι φανερή...Δεν την έχω ψάξει τόσο καλά ούτε την έχω δει ποτέ live, αλλά αυτά μου έβγαλε μεσα από δυο-τρεις συνεντεύξεις της και τα τραγούδια της που έχω ακούσει...Μπορεί και να σφάλλω για τη συγκεκριμένη. Ο χρόνος θα δείξει:)
at: Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006 11:38:00 π.μ. είπε...
Μικρούλα, δε νομίζω ότι μιλάμε για τον κοινωνικό βίο του εκάστοτε καλλιτέχνη εν προκειμένω. Μιλάμε για το πρόσωπό του, όπως πλασάρεται μέσα από αυτό που κάνει επειδή αυτός θέλει να το πλασάρει με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Η τέχνη προυποθέτει να μπορείς να τσαλακώνεσαι όποτε χρειαστεί, αλλά, μεταξύ μας, οι φωτογραφίες με τα εσώρουχα δεν ξερω ποιον ακριβώς τσαλακώνουν και τί εκτρέπουν, είναι μάλλον αυτό που έλεγα πιο πριν, το κομμάτι του εγώ που διαλέγεις να πλασάρεις και αυτό δεν είναι παρά θέμα αισθητικής. Και ναι, μεταμόρφωση και εκτροπή για την τέχνη δε θα πει πόρνη,στριπτητζού,αεροσυνοδός, μοντέλο στα καλλιστεία. Τουλάχιστον όχι μόνο. Ε; :)
Κατά τα άλλα, όταν μιλάμε για εμπορικές διαστάσεις της τέχνης -και ναι, είναι παραπάνω από έκδηλες- τα της καλλιτεχνίας δεν είναι τόσο καθαρά, το ότι ο Πάνου σκότωσε άνθρωπο δεν έχουν καμία σχέση με τα εξώφυλλα της Σάννη -την οποία,ξαναλέω, συμπαθώ- και όπως προείπε και ο γάτος: "καθένας όπως τη βρίσκει". :D
at: Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2006 2:18:00 μ.μ. είπε...
I can see your point and probably you’re right... Το παράδειγμα με τον Πάνου δεν το συσχέτισα με το φαινόμενο "Μπαλτζή". Ίσως να ήταν μια υπερβολή για να δείξω ότι οι επιλογές ή οι πράξεις ενός καλλιτέχνη δεν πρέπει να συνδέονται με τα δημιουργήματά του. Και με αυτό μάλλον ξέφυγα από το αρχικό θέμα της κουβέντας.
Πάρα ταύτα, νομίζω ότι η συγκεκριμένη τύπισσα έχει κάνει αρκετές αλλαγές στο παρελθόν, έτυχε να δω κάποια κλιπ της στο Μαντ, και δε μπορώ να πω ότι προέβαλλε τις γάμπες ή την ομορφιά της. Μάλλον το αντίθετο. Ίσως...στη συγκεκριμένη στιγμή, το συγκεκριμένο στυλ που προωθεί, η Μπαλτζή να το επέλεξε για εμπορικούς λόγους και τα ρέστα...
Ακόμα όμως και αυτό να συμβαίνει, εμένα δε με απασχολεί. Μου αρκεί που μου αρέσουν κάποια τραγούδια της. Στο μέλλον, μπορεί να μη βρίσκω ούτε και σ’ αυτά τα ίδια κάποια αλήθεια και να στραφώ αλλού...:)
(μην ανησυχείς, όχι στη Λούκα:ρρ...)
Δημοσίευση σχολίου