"ό,τι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ,αξεδιάλυντο"

Για τους ανθρώπους που αγάπησα, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Τους έχω κλεισμένους στις αρτηρίες μου. Ανεβοκατεβαίνουν μέσα στο σώμα μου σαν τα ασανσέρ σε ουρανοξύστη της Νέας Υόρκης. Πάνω-Κάτω. Τροφοδοτούνται από την καρδιά και ανανεώνουν τα καμένα κύτταρα του εγκεφάλου.
Κι αν κάπου σκαλώσει το γρανάζι, αν κάπου σκοντάψουν και πέσουν,
η εσωτερική αιμορραγία μου είναι αναπόφευκτη.

___

ΙΙΙ

"Αυτό το ήμερο λιβάδι, σπαρμένο στάχυα ολόχρυσα και παπαρούνες ολοπόρφυρες, τελειώνει ξαφνικά σ' ένα γκρεμό, σε μια βαθειά ολοσκότεινη άβυσσο. Είναι τόσο ξαφνική η αλλαγή από το φως στο σκότος, που όποιος διασχίζει το λιβάδι και φτάνει ώς το χείλος του γκρεμού, καταλαμβάνεται από μέγα τρόμο. Ετσι, ακόμα κι όταν στρέφει τα νώτα του στο σκότος και αντικρύζει πάλι το λιβάδι, τίποτα δεν είναι πια όπως πριν - έχει σκουριάσει το χρυσάφι των σταχυών κι οι παπαρούνες μοιάζουν με κηλίδες σκοτωμένου αίματος. Τέτοιες φρικτές εκπλήξεις κρύβουνε τα ήμερα λιβάδια που τελειώνουν σε άγριους γκρεμούς."

Κοινά Τοπία Και Ασήμαντα Περιστατικά-Α.Χιόνη