Ουρανός γαλάζιος με άσπρα ξέφτια για ξεκάρφωμα. Απόγεμα Κυριακής. Ο ήλιος πεύτει πλάγια πάνω στους θερμοσίφωνες και στα παντζούρια κάνοντάς τα να γυαλίζουν και να σπινθηροβολούν. Στιγμιαία τυφλώνεσαι. Τα σύγνεφα παίρνουν περίεργα σχήματα. Δράκος μετατρέπεται σε σκύλο και σκύλος σε παιδάκι που κλωτσάει μια μπάλα... Μας θυμάμαι να ξαπλώνουμε στα γρασίδια του περασμένου μας σπιτιού και να φτιάχνουμε σουρεαλιστικά παραμύθια. Για το πώς μια κακιά μάγισσα έριξε μάγια σ' ένα αθώο παιδάκι για να γίνει δράκος κακός, για το πώς ο δράκος με αποτυχημένα ξόρκια μιας άλλης καλής-αυτή τη φορά- μάγισσας μετατράπηκε σε σκύλο και ύστερα από πολλές προσπάθειες το παιδάκι πήρε την κανονική του μορφή. Μια καρφίτσα να σπάσεις το μπαλόνι της Άνοιξης κι όλα τα χρώματα θα πεταχτούν με φόρα να μας πιτσιλίσουν.
Χαμογέλα.
Τα ξημερώματα Σαββάτου, σε Peugeot του '70 φερμένο από τη Γαλλία και με κάτι ξεψυχισμένα γκάζια, αντιλήφθηκα ότι μας έμειναν 5 μήνες, και κάτι υπολείμματα του Φλεβάρη, για τον Αύγουστο. Αύγουστος: ο μήνας των Αναχωρήσεων. Πέρσι χάναμε άνθρωπο και φέτος άνθρωπος φεύγει για Αμερική. Δεν είναι το ίδιο. Φυσικά δεν είναι το ίδιο. Το ένα είναι Τέλος και το άλλο Αρχή. Αρχή με άλλες συνήθειες. Για αυτόν που φεύγει, για εκείνους που μένουν.
5 μήνες, λοιπόν. Ως τότε... προλαβαίνουμε να πασαλειφτούμε με Άνοιξη;
5 σπόροι:
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2006 11:38:00 μ.μ. είπε...
Ποιος δεν είναι ένας ακόμα γνωστός? Αυτός/ή που όταν τον βλέπεις θέλεις να μην έχει αλλάξει καθόλου από τότε που ακόμα υπήρχε η λάμψη μεταξύ σας και ας εχει σβύσει πια.
at: Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2006 11:41:00 μ.μ. είπε...
Παπαρούνα αν ήξερες πόσο οικεία είναι αυτή η φωνή που μου μιλάει μέσα από τα γραφτά σου...τη μελαγχολία της την αναγνωρίζω με κλειστά μάτια. Και όχι αισιοδοξίες παρακαλώ.
at: Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006 11:12:00 π.μ. είπε...
Ως τότε... προλαβαίνουμε να πασαλειφτούμε με Άνοιξη;
All over. ;-)
at: Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2006 12:43:00 π.μ. είπε...
ας πασαλειφθούμε αρκεί να μην τη μυρίσω γιατί μου προκαλεί αλλεργεία ;)
at: Τετάρτη, Μαρτίου 01, 2006 10:54:00 π.μ. είπε...
#Respect,δε ξέρω να σου απαντήσω..Δε νομίζω, ότι το φευγιό για άλλη χώρα μπορεί να παραλληλιστεί με το φευγιό για τον..κάτω κόσμο...Μου φαίνεται τραγικά ατυχής αυτή η σύγκριση και λάθος μου που το έγραψα έτσι...Θα συμφωνήσω με αυτό που λες:"ο δικός σου άνθρωπος, είναι αυτός που αφήνει λίγη από την αύρα του πίσω, για να σε συντροφεύει κι ας μην είναι κοντά σου."
#Garrikoitz,-από που βγαίνει το νικ σου;-το ενδεχόμενο να μην σβήσει η "λάμψη" που αναφέρεις δεν υπάρχει;Κατα τ' άλλα, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...Καταβάθως-πολύ βάθος όμως-είμαστε αισιόδοξα πλάσματα:ρ
#Menw ektos, εύχομαι να μην τις συνηθίσω...
#mindstripper, μακάρι!:)
#street spirit, εσύ καλύτερα να μην πασσαλειφτείς! Αρκετά με τα νοσοκομεία! Μην πάθεις κανένα αλλεργικό σοκ!;Ρ Θα σας στείλουμε ένα καλάθι παπαρούνες κατά Πάσχα μεριά..
Δημοσίευση σχολίου