Μα...
ποιος μαλάκας είπε ότι είμαστε κανονικά παιδιά;
"Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά
μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά
Πές μου μαμά,
πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
που αν και γεννιούνται κανονικά
δεν μεγαλώνουν κανονικά
δεν ονειρεύονται κανονικά
ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν,
πες μου αν πεθαίνουν κανονικά"
μεγαλώνουν κανονικά ονειρεύονται κανονικά
ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά
Πές μου μαμά,
πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά
που αν και γεννιούνται κανονικά
δεν μεγαλώνουν κανονικά
δεν ονειρεύονται κανονικά
ούτ' ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν,
πες μου αν πεθαίνουν κανονικά"
5 σπόροι:
at: Παρασκευή, Μαρτίου 03, 2006 12:32:00 π.μ. είπε...
Μια χαρά πεθαίνουν, κανονικότατα.
Αδιαφιλονίκητα σταθερά.
Για την ιστορία..
at: Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006 12:47:00 π.μ. είπε...
"Άκουσε με λίγο, μαμά,
πως γίνονται τα τραγούδια
Οι ποιητές βρεγμένοι από κλάμματα, μαμά,
ταιριάζουν δάκρυα σε αστικά σαλόνια,
κρύβονται πίσω από γυναίκες δυνατές
δεν είναι άντρες μα σύγνεφα με παντελόνια"
Νομίζω νοιάζει εμάς για το αν πεθαίνουν κανονικά τα μη κανονικά παιδια..
at: Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006 4:42:00 μ.μ. είπε...
Ο θάνατος, όπως και ο Θεός, είναι πολυσήμαντη έννοια, μα το ...αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο;
Πως την εννοείται εσείς;
(Υπάρχει,βέβαια, και η Ανάσταση για αυτούς που έχουν τα κουράγια να ελπίζουν...)
at: Δευτέρα, Μαρτίου 06, 2006 9:31:00 μ.μ. είπε...
Για με πάλι, η ζωή εγκυμονεί τόσα, μα τόσα μηνύματα που ώρες-ώρες φάσκουν και αντιφάσκουν. Ως φύση υπεραναλυτική, ψάχνω το νόημα στις περισσότερες πράξεις μου. Ακόμα κι όταν δρω αυθόρημτα, ψάχνω, με τα μάτια να κοιτάνε το ταβάνι, τί ήταν αυτό που με ώθησε να λειτουργήσω έτσι. Αυτό δημιουργεί μια εφιαλτική ασφάλεια στην ανασφαλή ύπαρξή μου και είναι αρκετά επίπονα και κουραστικό...Τώρα για το θέμα του Θεού, επειδή έχω ζήσει αρκετά υπό την πίεση της Χριστιανοσύνης και επειδή το μοντέλο «Καλός Χριστιανός» το έζησα δίπλα μου πάνω από μια δεκαετία, μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτός ο τρόπος σκέψης και πράξης είναι υποκριτικός για τα δικά μου τα μάτια. Επίσης δε μπορώ να αρκεστώ στην ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά και να αποκτήσω «θετική ενέργεια» και πίστη πως το τρένο της ζωής θα περάσει και για μένα. Κι αν δεν περάσει; Κι αν πρέπει να γυρίσω τον κόσμο μου ανάποδα για να βρω αυτό που με ευχαριστεί;... Μπλέξιμο. Μέχρι εδώ νομίζω ότι συμφωνούμε. Όντως στον Χριστιανισμό ο όρος αυταπάρνηση και υποταγή στα βάσανα που φέρνει η ζωή υπάρχει σε έξτρα λαρτζ ποσότητες, όμως εμένα αυτό δε δύναται να με καθησυχάσει. Στιγμές-στιγμές αυτός ο Θεός μου φαίνεται υπερβολικά αδιάφορος και αρκετά εκδικητικός. Ύστερα προσπαθώντας να αυτοπαρηγορηθώ, λέω πως τα πάντα έχουν ένα βαθύτερο νόημα και όλα γίνονται για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμα και αυτά που δε γίνονται. Όμως κανείς δε χορταίνει μόνο με λόγια. Ίσως το λίγο της ηλικίας μου να μην με αφήνει να ισοζυγίζω τα γεγονότα και να εκτιμώ σωστά. Δε ξέρω. Μια άλλη θεωρία που έχω αναπτύξει είναι πως ο Θεός είναι μια απλή εφεύρεση του ανθρώπινου μυαλό για να έχει να στηρίζεται στα δύσκολα.-το μαξιλαράκι που αναφέρεις...Πάλι δε ξέρω. Ο καιρός θα δείξει...Ωραία κουβέντα κάνουμε...:)
at: Τρίτη, Μαρτίου 07, 2006 6:06:00 μ.μ. είπε...
Το καλό και το κακό υπάρχει μέσα μας. Δε γνωρίζω αν αυτό το πάντρεμα καλού-κακού μπορεί να ονομαστεί "θεική οντότητα" ή "διάολος". Νομίζω ότι έχουμε και τα δύο και ο καθείς, σε συνάρτηση με τις καταβολές του και την προσωπικότητά του, διαλέγει άλλοτε τον ένα δρόμο κι άλλοτε τον άλλο.
Είτε υπάρχει Θεός είτε δεν υπάρχει, πρωτεραιότητα του ανθρώπου είναι να γίνεται καλύτερος.Κι αυτό το "καλύτερος" χωράει πολύ πολύ κουβέντα.
να σαι καλά:)
Δημοσίευση σχολίου