"και μια ξαστεριά υπέροχη κυρία, όμορφη, παλιά φωτογραφία"

Αυτή η βδομάδα χώρεσε:
Μια βροχή να πέφτει ραιτ θρου, καμένα μπιφτέκια και πατάτες σ' ένα φοιτητικό δυαράκι κάπου στο Αιγάλεω, μπλε κόλλα UHU και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, άγχος με το κιλό, 3 νευρικούς κλονισμούς- όχι δικοί μου- που έκαμαν τους τοίχους του νυχτόσπιτου να τρίζουν, 4 φορές υγρά μάτια, ζαλάδες και μυρωδιά νοσοκομείου, χαμόγελα, πάνω-κάτω η Θηβών, 5 τάσεις φυγής, 6 αναγκαστικής προσγείωσης στην πραγματικότητα, τον εφιάλτη του εγκεφαλικού να πλησιάζει και να σφίγγει τα χέρια σου, το Μεταξουργείο να φαντάζει απ' το κουρασμένο παράθυρο του Α15 σαν την τενεκεδούπολη των κατατρεγμένων, πεθάναμε στα γέλια φορές 2, ανεπιτυχείς προσπάθειες να διαβάσω Αναγέννηση και Γοτθική Αρχιτεκτονική φορές 5.
Απ' όλη την Ιστορία Τέχνης, το μοναδικό που κατάφερε να κολλήσει στα τοιχώματα του μνημονικού μου είναι η, βαμμένη μ' αγωνία για το έργο του, φράση του Da Vinci λίγο πριν τον πάρει ο βαρκάρης στον Άδη: "Πείτε μου αν κάτι ολοκληρώθηκε, πείτε μου αν κάτι ολοκληρώθηκε..."

Ανοιξιάζει, να μου το θυμηθείς, λύκε. Δεν ήταν δύσκολος χειμώνας. Μπρος στο ζόρι του καλοκαιριού, όλα τα υπόλοιπα είναι νεράκι.