Λασπωμένα χώματα. Πατημένα άτσαλα. Κι ένας στίχος να με παραλύει: "τα ζωντανά σου χέρια". Τα ζωντανά σου χέρια; Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα πως αυτά τα χέρια αύριο μπορεί να βρίσκονται δίχως σφυγμό, δίχως γαλάζιες φλεβίτσες να πλέκουνε κεντήματα. Τρέμω. Οι εφιάλτες με πλακώνουν πάλι στα μπουνίδια. Σφίγγεται η ψυχή μου. Σαν μια νερουλή και ζαρωμένη ακουαρέλλα είναι τα μούτρα μου ετούτο το φεγγάρι. Τα ζωντανά σου χέρια. Τίποτ' άλλο. Στον αγύριστο τα υπόλοιπα. Αν πάθεις κάτι, θ' αρχίσω να πετώ πέτρες στον ουρανό ώσπου να ματώσω το κούτελο του Θεού σου."Μαγιάπριλο του κόσμου, πίκρα περπατάει στα χείλη"
