"God, I've been naive"

Ανήμερα των Φώτων, έπεσαν όλοι οι κεραυνοί στο κεφάλι μου. Ηλεκτροσόκ. Και ξύπνησα. Στο μπάνιο, έτριβα τόσο δυνατά το δέρμα μου, ώσπου γέμισα κόκκινες και πορτοκαλιές κηλίδες. Ήθελα να φύγουν όλα τα νεκρά λέπια που τόσο καιρό έσερνα πάνω μου. Τα έσερνα γιατί πίστευα πως θα μεταμορφωθούν σε φτερά. Αφέλεια σε έξτρα λαρτζ ποσότητες. Ναι, ανήμερα των Φώτων, λίγο πριν βάλω τα κραγιόνια μου και ξεχυθώ στις λεωφόρους, φως μπήκε στα μάτια μου. Κι από μαύρα, πήραν το χρώμα του κάστανου. Ανήμερα των Φώτων. Τι ωραία ειρωνεία! Εγώ που δε πιστεύω στα θάματα, που αμφισβητώ την ύπαρξη του Θεού, τέτοιαν ημέρα να δω τον κόσμο στη κανονική του διάσταση! Αλλά ξέρεις κάτι; Προτιμώ να αμφισβητώ την ύπαρξή Του, να με μαστιγώνω κάθε μέρα, κάθε στιγμή να με στήνω στο τοίχο, να διορθώνομαι απ' τα λάθη μου, παρά να σταυροκοπιέμαι με σεμνοτυφία, να εξηγώ με επιστημονικούς όρους την ύπαρξή Του, κι ύστερα να παραβιάζω και την πιο απλή Του εντολή: Ου ψευδομαρτυρήσεις. Εσύ περιφέρεις τη μοναξιά σου στους κοσμικούς σου κύκλους. Γελάτε με αμηχανία, να κρύψετε τις αντιπάθειές σας. Θρασύδειλα πλασματάκια. Κι όλα αδιάφορα κάτω απ΄τους πολυελαίους. Πού και πού θα πιάνετε στα χείλη ένα τραγούδι του Κουγιουμτζή ή του Χατζιδάκι και αίφνης θα μετατρέπεστε σε πονεμένους, ταλαιπωρημένους και γενικώς αρκετά κουλτουριάρηδες για να αισθάνθεστε άξιοι που ζείτε και αρκετά δικαιολογημένοι για να πιπιλάτε την ίδια μαύρη καραμέλα. Μα ο πόνος, μάγκα μου, σε κάνει βαθειά ανθρώπινο, ανοίγει τα ραντάρ σου στους άλλους. Δε σε κάνει σκληρό, να μοιράζεις τα χαστούκια σου, δε σε βάζει να ανταγωνίζεσαι ποιος έχει τις μεγαλύτερες πίκρες. Ο πόνος σε παρακινεί να αλλάξεις τον κόσμο σου, να δώσεις αγκαλιές και χάδια. Να μπορείς άξια να ονομάζεσαι άνθρωπος. Η πίστη, όπως και η ομορφιά, πηγάζει από μέσα μας.
Ξέρεις κάτι; Κανείς δε θα σε γλιτώσει απ' τις απάτες σου.