"έλα ρε, τον ένιωσες;"

Τρία πράματα φοβάμαι. Κι όταν τα σκέφτομαι τρίζουν τα δόντια μου.
Μάλλον τώρα που τα ξανασκέφτομαι, δε φοβάμαι μόνο τρία πράματα στη ζωή μου. Φοβάμαι ολόκληρη τη ζωή μου, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα και σίγουρα όχι αποκλειστικά δικό μου. Φοβάμαι, που λες, τις βελόνες, τους εφιάλτες και τους σεισμούς. Το τελευταίο είναι το χειρότερό μου. Μετά τον σεισμό του 99, τίποτα δεν είναι ίδιο. Η αίσθηση πως μπορείς να εγκλωβιστείς σε χαλάσματα και κρύα μπετά με πανικοβάλλει. Δε με τρομάζει ο θάνατος. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Η διαδικασία της επιβίωσης όμως κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες με κάνει να τρέμω, και πεύτει η πίεση, και ανεβαίνουν οι ταχυπαλμίες, και πανιάζω, και δεν ακούω τίποτα γύρω μου. Η ταλαιπωρία, οι ώρες που θα σαι μόνος σου και θα βλέπεις όλη τη ζωή να κυλά κινηματογραφικά μπρος από τα βλέφαρά σου, και δε θα θυμάσαι τα δυσάρεστα, και θα παρακαλάς να σε βρούνε γρήγορα, και θα αγωνιάς τί κάνουν οι δικοί σου. Οι φίλοι σου; Και τα λεπτά δε θα περνάνε, και ύστερα θα ξυπνάς απότομα γιατί είδες πάλι το ίδιο γαμημένο όνειρο....
Σαν τα αγριοκάτσικά, οι σεισμολόγοι βγαίνουν στα παράθυρα τάχα μου δήθεν για να ηρεμήσουν τον κόσμο, και λένε και λένε, μα και οι ίδιοι ξέρουνε πως σαχλαμάρες λένε. Ένα κτήριο γίνεται τρικυμία και πηγαίνει πέρα-δώθε, σαν τη λεύκα μου όταν τη φυσά ο αγέρας, και το μοναδικό που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις σαν το μαλάκα κάτω από ένα γερό δοκάρι, και να περιμένεις, και να ηρεμήσεις και ύστερα αφού περάσει η μπόρα και δεις όλες τις ειδήσεις από νετ μέχρι σταρ, να συνεχίσεις τη ζωούλα σου και να διηγείσαι με τους φίλους σου τι έκανες εκείνη την ώρα..
Ίσως ο σεισμός να είναι μια μεγάλη μούντζα της φύσης προς τον άνθρωπο. Έτσι, για να του δείχνει ποιος θα έχει παντοτινά το πάνω χέρι. Σκάσε, λοιπόν, και δούλευε με τη μύτη να κοιτά το δάπεδο.