Content

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005

"σ' αυτές τις πόλεις που θα χάνεσαι"

"Δε λέει να βρέξει.
Πέρα στο βάθος μακριά ανάβουνε ένα ένα τα φώτα του βραδιού κι έτσι όπως γίνεται με όλους τους ανθρώπους ήρθε και σφηνώθηκε μες στο μυαλό μου ένα σπουδαίο αμερικάνικο τζουκ μποξ με φωταγωγημένα εκατομμύρια χρωματιστά φωτάκια και πέφτουν βροχή τα τάληρα και τρέχουνε νεράκι, τα τραγούδια δεν είν' μωρέ για μερικούς και τα βάσανα γι' άλλους και το πέτσινο σακάκι του Αντώνη απ' την Τουρκία δυο φορές ξενάκι κι αυτός και μια που το πουλούσε κι όλων τα ρούχα μας πλέανε γιατί άδειαζε η ψυχή μας και που κανένας μας δεν γύρεψε γιατρό γιατί σε τέτοιους καιρούς οι άνθρωποι δεν μπιστεύονται παρά τους λαβωμένους κι όσοι μας μίλαγαν για επιλογές ήταν όλοι μπάσταρδοι πέρα για πέρα πουλημένοι κι ήτανε που λιγοστεύαμε και καταχωνιάζαμε το συναίσθημα να μοιάζουμε με πορωμένους για να φαινόμαστε πολλοί κι έτσι βραδιές σαν τούτη δω γεμίζουμε τα καφενεία της υπομονής για να ακονίσουμε την εμμονή μας και γω, πως μου ρθε να γράψω ποιήματα ακόμα πιο πολύ δεν έχω τόπο να σταθώ και με το ίδιο παιδικό παράπονο κοτζάμ γυναίκα τώρα όλο να ντρέπομαι και πρέπει ακόμα να σκληρύνω και τώρα δεν έχω τί άλλο να πω σπάνε τα κομμάτια μας σαν αστραπές στον ουρανό και πάντα όλοι να μας διατάζουνε διαλυθείτε ησύχως όμως κι έτσι που μ' οξυγονοκολλήσανε δεμένη χειροπόδαρα σε τούτη τη ζωή σε τούτη την καρέκλα έτσι και της χώσω μια στον ουρανό-κοίτα ψηλά-θα πιάσει να βρέχει..."


Το ξύλινο παλτό-Κατερίνα Γώγου

10 σπόροι:

Ανώνυμος
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 8:24:00 π.μ. είπε...

O Antwnhs einai o Kafetzopoulos.
(etsi gia na mathainete kai kati oi mikroi)

Y.G Oi sygkriseis gia to pou katelhxe
o enas kai pou h allh einai akaires
parakalw.

drskafidas says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 10:48:00 π.μ. είπε...

πανω κάτω η πατησιων...

costas says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 11:08:00 π.μ. είπε...

Σήμερα το πρωί, στο καφενείο που πηγαίνω κάθε μέρα να πάρω ενα καφέ, πρόσεξα για πρώτη φορά ένα κάδρο στον τοίχο που έγραφε
"Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω,θα πεθάνω χωρίς να το θέλω,..ε τελικά αφήστε με να ζήσω όπως θέλω".

Πολύ λαικίστικο cult θάλεγα.

Αλλά δίνει μια απάντηση στις παραπονιάρες. :-D

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 2:17:00 μ.μ. είπε...

#σκορπίνα, κανένα παράπονο δεν έχω. Σ'άλλο σημείο κόλλησε το δικό μου το μυαλό.:)
(άλλωστε γιατί να έχω παράπονο; Αφού θα δω το Ρένο!...:ρ)
#ειλικρίνια, αυτό δε το ήξερα.
Πάντως και η πορεία του Καφεντζόπουλου δε μ' ενθουσιάζει..
#ντόκτορ,λόγω ημέρας:
"άνω ? κάτω. Πάνω ? κάτω, η Πατησίων.
?
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία
Κι ανάποδα

Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε?.
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά?"

Κατερίνα Γώγου. Τρία κλικ αριστερά.
#Κώστα, δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα βρέχει. Μα καθόλου τυχαίο.

neraida says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 3:22:00 μ.μ. είπε...

Κι εγώ την Κατερίνα σκεφτόμουν σήμερα...

Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ' τη ζωή μας αδερφέ μου
μέσα από τα αλλεργικά μας βλέφαρα αργά στα νύχια πατάει η ζωή μπας και την πάρουμε πρέφα
μακραίνει, χάνεται, κοίτα έγινε κουκίδα στρίβει γωνία, πάει.
σκοτεινιά...


καλημέρα?

το θείο τραγί says:
at: Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005 11:23:00 μ.μ. είπε...

Καταπληκτικό απόσπασμα...

Unknown says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2005 12:24:00 π.μ. είπε...

πολλή σκοτεινιά, πολλή βροχή... υπέροχοι στίχοι ;)

beep beep says:
at: Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2005 7:46:00 μ.μ. είπε...

'τώρα όλο να ντρέπομαι και πρέπει ακόμα να σκληρύνω'

Ouch.

Husker Du says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 19, 2005 1:12:00 π.μ. είπε...

kai kapou allou, pikrameni, isos metaniomeni, egrafe:
"...askisa tin orasi mou gia ta makrina
kai exasa ta kontina mou..."
Min tin patiseis kai esy, eh?
:)
gamoto, sto linux den mporo na grapso greek...

Παπαρούνα says:
at: Σάββατο, Νοεμβρίου 19, 2005 3:35:00 μ.μ. είπε...

Ήταν ήσυχες οι Κυριακές
κάποτε.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers