"είπαμε όχι σε τόσα μπορεί"

Θα 'ναι, δε θα 'ναι 3 το πρωί. Τα πόδια μου πονάνε απ' τα παπούτσια. Απορώ κάθε φορά που με πιάνουν αυτοί οι πόνοι, πώς οι γυναίκες σουλατσάρουνε στους δρόμους και στις αποβάθρες του μετρό με τακούνια-καρφίτσες άνω των πέντε πόντων. Από τη μια θαυμάζω ετούτες τις ακροβασίες, αλλά απ' την άλλη μ' εκνευρίζει απίστευτα το μοντέλο της γυναίκας:βάλε-τακούνι-να σηκωθεί-η-γάμπα-και-αμέσως-θα-γίνεις-σέξυ. Θρονιάζομαι στο σκαμπό του πιάνου. Ζαλισμένη από τη κάπνα και τις κουβέντες. Άμα είσαι άνθρωπος της σιωπής, τα πολλά φώτα των δρόμων σε κουράζουν. Το νυχτόσπιτο άδειο. Αγγίζω τα πλήκτρα με φόβο μην ανατριχιάσω από χαλασμένες χορδές. Το πιανάκι όμως μ' αγαπάει παράδοξα σήμερα. Οι από πάνω είχαν φύγει για το νησί. Όχι πως έχουμε στενές φιλικές σχέσεις με κανέναν σε τούτη εδώ την πολυκατοικία, αλλά μια κουβέντα την ανταλλάζουμε όταν παραδίδουμε τα λεφτά για τα κοινόχρηστα. Μακάρι να είχαν λιγότερη αμηχανία οι συναντήσεις στο ασανσέρ... Τα ίδια και οι από κάτω. Πήραν τον καλομαθημένο Θανασάκη, που δε ξεκολλά απ' το game boy του, και κατευθύνθηκαν προς τας εξοχάς. Μόνη, λοιπόν, ανάμεσα σε δώματα και ύψη. Ανεβοκατεβάζω άτσαλα τις οκτάβες του "Γεια σου". Κάπου τρεκλίζουν οι νότες υπενθυμίζοντάς μου την ανημποριά μου να φτάσω τον Σγούρο. "Ήρθανε όλα τόσα απλά, λες κι ήτανε παιχνίδι"...Παιχνίδι είναι. Όλα. Αν δε παίρνεις και πολύ στα σοβαρά την τροχιά αυτού του κόσμου, τόσο ευκολότερα θα επιβιώσεις. Δε ξέρω, βέβαια, αν θα ναι και καλύτερα. Στο μυαλό στριφογυρίζουν λόγια και λόγια. "Να μ' αγαπάς". Απλή μελωδιούλα. Είναι τέχνη το να μπορείς να μιλάς απλά, κατανοητά και ουσιαστικά. Να βγαίνει από μέσα σου το αλφάβητο και να κυλάει γλυκά σα μέλι στο στόμα των άλλων. "...σαν τον αλήτη που γυρνά". Να τρυπώνει στις φλεβίτσες των λαιμών τους και να μην ξεχνάνε ποτές τα λόγια που άκουσαν.
Στην εθνική κάθε μέρα οι αφίσες μάς προσπερνάνε με χίλια. Ο δρόμος στρατολογεί τα αυτοκίνητα σε κούρσες και μεις τον υπακούμε. Κάπου το σλόγκαν ενός ανερχόμενο πολυκινηματογράφου: Fun, Food, Fashion. Δηλαδή να περνάς καλά, να τρως και να είσαι στη μόδα. Λες το νόημα τούτης της ζήσης να ναι αυτό; Γιατί μέχρι τώρα πίστευα πως προτεραιότητά μας είναι να γίνουμε άνθρωποι; Τέτοιες στιγμές με σιχαίνομαι που επέλεξα ένα επάγγελμα έτοιμο να υπηρετήσει αυτό το σύστημα. Μάλλον τα λέω τώρα αυτά αγνοώντας τη σκηνή των τριάντα και κάτι. Τότε δηλαδή που λεφτά θα κατατίθενται στον προσωπικό μου λογαριασμό και γω απλά θα με εξαγνίζω διαβάζοντας ποίηση τα βράδια. Να έχω κρατήσει τουλάχιστον κάποια κουρέλια περασμένων πεποιθήσεων...
Μισοκλείνω τα μάτια να διακρίνω τους δείκτες και τους λεπτοδείκτες. Ώρα 4.07. Καληνυχτώ με ένα "Post Love" και κουλουριάζομαι στον καναπέ. "στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά"...