Content

Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005

"είπαμε όχι σε τόσα μπορεί"

Θα 'ναι, δε θα 'ναι 3 το πρωί. Τα πόδια μου πονάνε απ' τα παπούτσια. Απορώ κάθε φορά που με πιάνουν αυτοί οι πόνοι, πώς οι γυναίκες σουλατσάρουνε στους δρόμους και στις αποβάθρες του μετρό με τακούνια-καρφίτσες άνω των πέντε πόντων. Από τη μια θαυμάζω ετούτες τις ακροβασίες, αλλά απ' την άλλη μ' εκνευρίζει απίστευτα το μοντέλο της γυναίκας:βάλε-τακούνι-να σηκωθεί-η-γάμπα-και-αμέσως-θα-γίνεις-σέξυ. Θρονιάζομαι στο σκαμπό του πιάνου. Ζαλισμένη από τη κάπνα και τις κουβέντες. Άμα είσαι άνθρωπος της σιωπής, τα πολλά φώτα των δρόμων σε κουράζουν. Το νυχτόσπιτο άδειο. Αγγίζω τα πλήκτρα με φόβο μην ανατριχιάσω από χαλασμένες χορδές. Το πιανάκι όμως μ' αγαπάει παράδοξα σήμερα. Οι από πάνω είχαν φύγει για το νησί. Όχι πως έχουμε στενές φιλικές σχέσεις με κανέναν σε τούτη εδώ την πολυκατοικία, αλλά μια κουβέντα την ανταλλάζουμε όταν παραδίδουμε τα λεφτά για τα κοινόχρηστα. Μακάρι να είχαν λιγότερη αμηχανία οι συναντήσεις στο ασανσέρ... Τα ίδια και οι από κάτω. Πήραν τον καλομαθημένο Θανασάκη, που δε ξεκολλά απ' το game boy του, και κατευθύνθηκαν προς τας εξοχάς. Μόνη, λοιπόν, ανάμεσα σε δώματα και ύψη. Ανεβοκατεβάζω άτσαλα τις οκτάβες του "Γεια σου". Κάπου τρεκλίζουν οι νότες υπενθυμίζοντάς μου την ανημποριά μου να φτάσω τον Σγούρο. "Ήρθανε όλα τόσα απλά, λες κι ήτανε παιχνίδι"...Παιχνίδι είναι. Όλα. Αν δε παίρνεις και πολύ στα σοβαρά την τροχιά αυτού του κόσμου, τόσο ευκολότερα θα επιβιώσεις. Δε ξέρω, βέβαια, αν θα ναι και καλύτερα. Στο μυαλό στριφογυρίζουν λόγια και λόγια. "Να μ' αγαπάς". Απλή μελωδιούλα. Είναι τέχνη το να μπορείς να μιλάς απλά, κατανοητά και ουσιαστικά. Να βγαίνει από μέσα σου το αλφάβητο και να κυλάει γλυκά σα μέλι στο στόμα των άλλων. "...σαν τον αλήτη που γυρνά". Να τρυπώνει στις φλεβίτσες των λαιμών τους και να μην ξεχνάνε ποτές τα λόγια που άκουσαν.
Στην εθνική κάθε μέρα οι αφίσες μάς προσπερνάνε με χίλια. Ο δρόμος στρατολογεί τα αυτοκίνητα σε κούρσες και μεις τον υπακούμε. Κάπου το σλόγκαν ενός ανερχόμενο πολυκινηματογράφου: Fun, Food, Fashion. Δηλαδή να περνάς καλά, να τρως και να είσαι στη μόδα. Λες το νόημα τούτης της ζήσης να ναι αυτό; Γιατί μέχρι τώρα πίστευα πως προτεραιότητά μας είναι να γίνουμε άνθρωποι; Τέτοιες στιγμές με σιχαίνομαι που επέλεξα ένα επάγγελμα έτοιμο να υπηρετήσει αυτό το σύστημα. Μάλλον τα λέω τώρα αυτά αγνοώντας τη σκηνή των τριάντα και κάτι. Τότε δηλαδή που λεφτά θα κατατίθενται στον προσωπικό μου λογαριασμό και γω απλά θα με εξαγνίζω διαβάζοντας ποίηση τα βράδια. Να έχω κρατήσει τουλάχιστον κάποια κουρέλια περασμένων πεποιθήσεων...
Μισοκλείνω τα μάτια να διακρίνω τους δείκτες και τους λεπτοδείκτες. Ώρα 4.07. Καληνυχτώ με ένα "Post Love" και κουλουριάζομαι στον καναπέ. "στη μέση του δρόμου στον κόσμο μπροστά"...

9 σπόροι:

Unknown says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005 12:17:00 π.μ. είπε...

άνθρωπε της σιωπής... κρίμα οι δρόμοι σε θέλουν και τα φώτα τους σε φωτίζουν για να σου δείξουν τη συμπάθειά τους μπας και τους χαρίσεις καμιά νότα με το πιάνο σου στα λέει ένα street spirit κάτι θα ξέρει... ;)

neraida says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005 2:39:00 μ.μ. είπε...

Μου θύμισες ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι απ' τα παλιά... Το 'Γεια σου'. Το έχω σε κασσέτα (από τότε...) και θα πάω να το βρω να το ακούσω, μόλις πάω σπίτι.

Τα περισσότερα ένα παιχνίδι είναι, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Και δε το λέω με λύπη, όχι τώρα πια που κατάλαβα ότι αν και όλα τα υπόλοιπα μπορεί να είναι παιχνίδι, με νικητές, χαμένους, στρατηγικές κι έξυπνες κινήσεις, οπισθοχωρήσεις κι αντιπερισπασμούς, απώλειες, κλπ κλπ δεν είναι (ούτε γίνεται) παιχνίδι με αυτά που νιώθω. Αυτά είναι αληθινά και είναι εντελώς δικά μου. Δεν είναι μαγικό;

Επίσης, αν το νόημα του κόσμου ήταν αγγλική λέξη και ξεκινούσε από f, δε θα ήταν καμιά από αυτές που αναφέρει το σλόγκαν... Αλλά ας μη τη γράψω γιατί συνοδεύεται με "πιπέρι στο στόμα" :)

drskafidas says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005 7:05:00 μ.μ. είπε...

to noima touths ths zwhs to zoune oi parizianoi katanalwtes toutes tis meres...

mistounou says:
at: Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2005 8:14:00 μ.μ. είπε...

"Άμα είσαι άνθρωπος της σιωπής, τα πολλά φώτα των δρόμων σε κουράζουν."
Τι σοφή κουβέντα...

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 08, 2005 2:47:00 μ.μ. είπε...

#πνεύμα του δρόμου, με συγκινείς. Φοβάμαι όμως ότι δε το αξίζω.:)
#Νεράιδα, μαγικό είναι όντως...όμως να προσέξεις γιατί μπορεί οι άλλοι να περάσουν αυτά που νιώθεις για παιχνίδι...
#δρ, δίκιο έχεις.
#Αρτέμη, η πάραπάνω κουβέντα του γιατρού ήταν πιο σοφή. Εγώ μάλλον είμαι της αμπελοφιλοσοφίας...:ρ
#Σκορπινούλα, :)
...πότε θα μάθω να περπατώ πάνω στα γαμημένα τα τακούνια;;;

Νicola Beerman says:
at: Τρίτη, Νοεμβρίου 08, 2005 9:49:00 μ.μ. είπε...

Σ'αυτο τον ψευτικο κοσμο μονο οι γνωριμιες και οι προσωπικες επαφες εχουν αξια.Αρκει να μην ειναι κι αυτες ψευτικες...

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 12:00:00 π.μ. είπε...

"...Δεν υπάρχουν πια φαρμακεία
για τις ψυχές που διανυκτερεύουν.
Ο σώζων εαυτόν, σωθήτω".
Nice blog, nice people in here :)
bye!

Παπαρούνα says:
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 12:37:00 π.μ. είπε...

#Νικόλα, κάποιες φορές αργείς τόσο, μα τόσο πολύ για να καταλάβεις πού είναι το ψέμα...Ιδίως στις προσωπικές επαφές.
#Μα... με τί περίεργα νικς μού έρχεστε εδώ πέρα;
Η φράση, φίλτατε, στα εισαγωγικά ποιανού είναι;
Ευχαριστώ κιόλας για τα καλά σου λόγια.:)

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005 12:53:00 π.μ. είπε...

Είναι του Αντώνη Γκίκα, γραμμένα γύρω στο 1985.
Κάποτε οι HuskerDu ήταν μια από τις αγαπημένες μπάντες μου :)
Νομίζω, HuskerDu στα Φιλλανδικά θα πει
"Θυμάσαι; "
Καλό βράδυ σε όλους!

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers