Content

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005

Χαμόγελα του μετά



"Ποτέ μην εμπιστέυεσαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε πολύ,Αντόνιο.Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει πολύ.Είναι ένας τρόπος να κρύβεσαι κι ένας τρόπος για να ξεχνιέσαι.Εμείς που γελάμε πολύ είναι γιατί έχουμε γνωρίσει τον πόνο.Κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος όσο αυτός που έχει υποφέρει,γιατί έχει νοιώσει το βάρος του αέρα και γνωρίζει πως σε κάθε λεπτό υπάρχει η πιθανότητα ενός τέλους.Μέσα σε δευτερόλεπτα ο κόσμος μπορεί να αναποδογυρίσει και η μπάλα της γης να πέσει πάνω σου,και τότε τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.Γι'αυτό υπάρχουν χαμόγελα του πριν και χαμόγελα του μετά.Υπήρχε ένα χαμόγελο πριν πεθάνει η μητέρα μου κι ένα μετά[...]"

Θλιμμένοι Εραστές-Εουχένια Ρίκο

5 σπόροι:

Unknown says:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2005 1:45:00 μ.μ. είπε...

κάποτε όταν ήμουν φαντάρος (προϊστορικά μιλάμε) είχαμε βρεθεί σε μια πολύ άσχημη κατάσταση όσοι είχαμε μείνει στη μονάδα στη Λήμνο ήταν στην κρίση των Ιμίων... έκανα αστεία και χαμογέλαγα όταν οι άλλοι ήταν στα πρόθυρα αυτοκτονίας όπως τουλάχιστον λέγανε, τους φάνηκε περίεργη η συμπεριφορά μου... έπειτα από αρκετό καιρό πέτυχα κάποιους από αυτούς ως ελεύθερους πολίτες στον δρόμο τυχαία... οι οποίοι με ευχαρίστησαν και μόνο έπειτα από κάποιο καιρό κατάλαβαν τον μηχανισμό αυτόν πώς μας βοήθησε όλους να ξεπεράσουμε κάτι που έδειχνε αξεπέραστο ενώ δεν ήταν... και πως η δικιά τους η συμπεριφορά μάς έφερνε σε πιο δύσκολη κατάσταση... μου ζήτησαν συγγνώμη που ήταν μουντρούχοι και κλαψιάρηδες... απίστευτο!!!

Παπαρούνα says:
at: Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005 1:32:00 π.μ. είπε...

Αυτό με τα Ίμια,τη Λήμνο και τις συνθήκες στο στρατό,πρέπει να γίνει αρθράκι.Εκτός κι αν το έχεις ήδη κάνει και δεν το χω διαβάσει.
Εγώ με θυμάμαι εκείνη την εποχή,σε σχολική γιορτή της έκτης δημοτικού,με στολή σουλιώτισσας να φώνάζω:"Τα Ίμια ήταν,είναι και θα είναι ελληνικά".Αχ!αχ!:)

Ανώνυμος
at: Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005 5:44:00 π.μ. είπε...

"Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει πολύ"

Χαμογέλασα διαβάζοντάς το... Άψογο.

-Η.

Unknown says:
at: Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005 1:38:00 μ.μ. είπε...

όχι δεν το 'χω γράψει μού βάλες ιδέες να με ροκανίζουν... ;)

anthrakoryxos says:
at: Σάββατο, Απριλίου 07, 2007 2:47:00 μ.μ. είπε...

Και λιμνάζουν τα χαμόγελα όταν στις σπηλιές τους δεν μπορούν πια να κρυφτούν.
Είναι βλέπεις χειμώνας και οι σπηλιές είναι γεμάτες με αρκούδες.
Χειμερία νάρκη.
Η ανάγκη που βγάζει τα χαμόγελα στον δρόμο...

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers