Content
Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005
φύτρωσέ μια
Παπαρούνα
What remains...
Βυθισμένη μέσα στην αδράνεια του Αυγούστου διαβάζω βιβλία.Και όταν βρίσκω κάποια φράση που φωτογραφίζει τη ζωή μου ,τη κάνω ρήση και ύστερα ποστ-ιτ στο πίσω μέρος του μυαλού.
Στο απόλυτο τίποτα.Τις προάλλες πέρασε γανωματής.Τα μάτια των γονιών μου έλαμψαν και χάρηκαν γεμίζοντας μικρές ρυτιδούλες κάτω απ'τα βλέφαρα.Διαφορετικές αναμνήσεις μέσα σε μία εικόνα.Κάποια στιγμή από τα δικά τους στενά,στίς δικές τους γειτονιές,θα περασε ένας φτωχός ανθρωπάκος,κάποιο απομεσήμερο του Αυγούστου,και θα φώναζε:" Γάαανωματηηής΄.Όλες οι αναμνήσεις των ανθρώπων κατά βάση είναι οι ίδιες.
Προχτές στη ταβέρνα ήπια αρκετούτσικα.Είχε κοπεί το ρεύμα από τη πόλη και μεις κάτω απ'τη συκιά προσπαθούσαμε να ψηλαφίσουμε τις γαρίδες σαγανάκι.Και να μη φυσά κουνούπι.Και να πίνω κι άλλο.Και απ'το ράδιο να ακούγεται αυτό: "Τι γίνεται ο άνθρωπος μετά το πέρασμα του;"...Και δε μου φάνηκε καθόλου μελαγχολικό.Και δε θα μου φαινόταν καθόλου σουρεάλ να σηκωνότανε ένα ζευγαράκι να χορέψει ταγκό στο πλακώστροτο της ταβέρνας.Και το αφεντικό να φέρνει τις λάμπες υγραερίου από τη βάρκα του.Και "στην υγειά μας!".
Είναι δύσκολο καλοκαίρι αυτό.Το κουβαλώ και στεναχωριέμαι κάθε φεγγάρι. Όμως τέτοιες στιγμές θέλω να θυμάμαι.Σιγά σιγά,μετά τις γρατζουνιές,θα αρχίσουν και οι μεγάλες αναχωρήσεις.Σιγά-σιγά θα μας πλησιάσουν.Τουλάχιστον να χουμε τη δύναμη να ξεσκίζουμε τα δύχτια της μελαγχολίας.
Στη χώρα μου είμαι σε χώρα μακρινή
γελάω κλαίγοντας,χωρίς ελπίδα περιμένω
διασκεδάζω χωρίς ευχαρίστιση καμιά
είμαι δυνατός κι όμως δύναμη δεν έχω,
ουτ'εξουσία
τίποτα δε μου ανήκει:
η αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.
Κερδίζω σ'όλα κι όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει,στο Θεό λέω Καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω φοβάμαι πως θα πέσω.
Fran?ois Villon(1460)
4 σπόροι:
at: Πέμπτη, Αυγούστου 04, 2005 5:14:00 μ.μ. είπε...
είναι δύσκολο αυτό το καλοκαίρι αλλά πού θα πάει θα μας κάτσει και μας... ;)
at: Παρασκευή, Αυγούστου 05, 2005 11:23:00 π.μ. είπε...
θα περιμένω:)
at: Τετάρτη, Αυγούστου 17, 2005 4:28:00 μ.μ. είπε...
Only the stones remains...
at: Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2005 8:27:00 μ.μ. είπε...
Εγώ δεν μελαγχόλησα καθόλου μ' αυτό το κείμενο. Μάλλον βρήκα τα νερά μου.
Δημοσίευση σχολίου