Content
Κυριακή, Ιουλίου 31, 2005
φύτρωσέ μια
Παπαρούνα
Χαμόγελα του μετά
"Ποτέ μην εμπιστέυεσαι τους ανθρώπους που χαμογελάνε πολύ,Αντόνιο.Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει πολύ.Είναι ένας τρόπος να κρύβεσαι κι ένας τρόπος για να ξεχνιέσαι.Εμείς που γελάμε πολύ είναι γιατί έχουμε γνωρίσει τον πόνο.Κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος όσο αυτός που έχει υποφέρει,γιατί έχει νοιώσει το βάρος του αέρα και γνωρίζει πως σε κάθε λεπτό υπάρχει η πιθανότητα ενός τέλους.Μέσα σε δευτερόλεπτα ο κόσμος μπορεί να αναποδογυρίσει και η μπάλα της γης να πέσει πάνω σου,και τότε τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.Γι'αυτό υπάρχουν χαμόγελα του πριν και χαμόγελα του μετά.Υπήρχε ένα χαμόγελο πριν πεθάνει η μητέρα μου κι ένα μετά[...]"
Θλιμμένοι Εραστές-Εουχένια Ρίκο
5 σπόροι:
at: Δευτέρα, Αυγούστου 01, 2005 1:45:00 μ.μ. είπε...
κάποτε όταν ήμουν φαντάρος (προϊστορικά μιλάμε) είχαμε βρεθεί σε μια πολύ άσχημη κατάσταση όσοι είχαμε μείνει στη μονάδα στη Λήμνο ήταν στην κρίση των Ιμίων... έκανα αστεία και χαμογέλαγα όταν οι άλλοι ήταν στα πρόθυρα αυτοκτονίας όπως τουλάχιστον λέγανε, τους φάνηκε περίεργη η συμπεριφορά μου... έπειτα από αρκετό καιρό πέτυχα κάποιους από αυτούς ως ελεύθερους πολίτες στον δρόμο τυχαία... οι οποίοι με ευχαρίστησαν και μόνο έπειτα από κάποιο καιρό κατάλαβαν τον μηχανισμό αυτόν πώς μας βοήθησε όλους να ξεπεράσουμε κάτι που έδειχνε αξεπέραστο ενώ δεν ήταν... και πως η δικιά τους η συμπεριφορά μάς έφερνε σε πιο δύσκολη κατάσταση... μου ζήτησαν συγγνώμη που ήταν μουντρούχοι και κλαψιάρηδες... απίστευτο!!!
at: Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005 1:32:00 π.μ. είπε...
Αυτό με τα Ίμια,τη Λήμνο και τις συνθήκες στο στρατό,πρέπει να γίνει αρθράκι.Εκτός κι αν το έχεις ήδη κάνει και δεν το χω διαβάσει.
Εγώ με θυμάμαι εκείνη την εποχή,σε σχολική γιορτή της έκτης δημοτικού,με στολή σουλιώτισσας να φώνάζω:"Τα Ίμια ήταν,είναι και θα είναι ελληνικά".Αχ!αχ!:)
at: Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005 5:44:00 π.μ. είπε...
"Χαμογελούν πολύ αυτοί που έχουν υποφέρει πολύ"
Χαμογέλασα διαβάζοντάς το... Άψογο.
-Η.
at: Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005 1:38:00 μ.μ. είπε...
όχι δεν το 'χω γράψει μού βάλες ιδέες να με ροκανίζουν... ;)
at: Σάββατο, Απριλίου 07, 2007 2:47:00 μ.μ. είπε...
Και λιμνάζουν τα χαμόγελα όταν στις σπηλιές τους δεν μπορούν πια να κρυφτούν.
Είναι βλέπεις χειμώνας και οι σπηλιές είναι γεμάτες με αρκούδες.
Χειμερία νάρκη.
Η ανάγκη που βγάζει τα χαμόγελα στον δρόμο...
Δημοσίευση σχολίου