"κορώνα-γράμματα πάει η ζωή μπροστά"

Ο δήμαρχος Λονδίνου καταδίκασε το γεγονός με τις 4 αλλεπάλληλες βομβιστικές επιθέσεις σαν μια πράξη δειλών. Σθένος θα 'ταν η δολοφονία του Αμερικανού Προέδρου. Όσο βάρβαρο κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια. Μέσα σ' αυτά τα 50 + θύματα κι άλλους τόσους τραυματίες σίγουρα θα 'ταν κι άτομα που συμμετείχαν στα πολυπληθή αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Ο Καιρός στην Ελευθεροτυπία κάνει λόγο για : «αθώα θύματα σε ένοχες χώρες»
Και τρέμω μέσα σ'αυτόν τον παραλογισμό, μέσα σ' αυτήν την επιδειξιμανία πως μπορούν τελικά να μας γαμήσουν κι απ' το κώλο, τρέμω μην δω κι εγώ μπροστά μου ένα φλεγόμενο βαγόνι. Τρέμω στην ιδέα μιας Ακρόπολης θρύψαλα κι έναν μουσάτο με τουρμπάνι στην οθόνη να κοχλάζει και να απονέμει τα δίκια του κόσμου. (Και η Ακρόπολη είναι το πιο απλό παράδειγμα, με καμία διάθεση εθνικιστική αλλά θεωρώντας την από τα πιο εκλεπτισμένα σημεία στην ιστορία της Τέχνης.)
Είναι σκληρό να βλέπεις το σπλάχνο σου κι όλη τη φαμίλια νεκρή από ανταλλαγή πυροβολισμών σε πεδίο μάχης.Μα ο πόνος σε κάνει ανθρώπινο και η επιδειξιμανία κατακρεούργησης ανθρώπων δείχνει πως τίποτα απ' αυτά δεν επιτεύχθει. Ο δολοφόνος δεν γίνεται. Γεννιέται. Υπάρχει τρόπος για εκδίκηση. Υπάρχει τρόπος για να απλώσεις κατάχαμα όλα τα δίκια σου και να πράξεις αναλόγως. Όμως καμία ευχαρίστηση δεν υπάρχει το να βλέπεις ένα αθώο παιδί νεκρό επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μια χώρα με ένοχους κι ανεύθυνους πολιτικούς. Η μαγκιά θα ταν να στοχεύσεις εκεί.