"σου έχω μια πόρτα ανοιχτή"

Ο θυμός είναι από τα πιο κυρίαρχα συναισθήματα στη ζωή μου.Αν ήταν να φτιάξω ένα τοπ λιστ,σίγουρα ο θυμός και η απογοήτευση θα στρογγυλοκαθόντουσαν ψηλά-ψηλά.Πιο ψηλά ακόμη και από τη μελαγχολία ή τη κυρακάτικη λύπη..Για τη χαρά δε το συζητώ...έχει καταντήσει σαν το καλό βαρελάκι κρασιού Χατζημιχάλη που τ'ανοίγεις μια φορά στο τόσο...Έτσι,βρε αδερφέ,για να απολαύσεις όλο το εφέ και να μη σε φάει η ρουτίνα...
Χθες για πρώτη φορά πήγα στο Μπουρνάζι...το πολυακουσμένο και πολυδοξασμένο(;).Και δε μ'αρεσε.Σαν να είσαι σε παραγωγή του Bollywoob αισθάνθηκα...Με όλα αυτά τα μανιτάρια-κτήρια σε στυλ,και καλά, οριένταλ και τις εκατομμύριες καφετέρειες,με τον κόσμο να αρέσκεται σε ένα διαρκές νυφοπάζαρο...Από τη μιά,αυτή είναι και η ομορφιά της περιοχής...Πας μπακούρι και οι πιθανότητες είτε να σε φλερτάρουν είτε να φλερτάρεις και να γίνει η...μπουζουκοκατάσταση είναι αρκετές...Όλη η βιομηχανία του Μπουρναζιού νομίζω εκεί ποντάρει...Αλλά από την άλλη,πόσο να αντέξεις μέσα σε ένα σκηνοθετημένο ντεκόρ;Φύγαμε διακριτικά και από τη πίσω πορτά.Νομίζω κανείς δε μας πήρε χαμπάρι...