ΧΑΡΤΙΝΑ ,σειρά δεύτερη
Μην το πεις δυνατά μην το πεις καθόλου. Στο δέρμα σου κόκκινες βούλες όπως οι στάλες το αίμα επάνω στις αναβλημένες λέξεις τις αποσιωπημένες τις ματαιωμένες τις ανείπωτες * Πικρή κοντινή μοναξιά του άλλου σώματος απλησίαστη. Α -είπε- η δική μου μοναξιά η ολόκληρη προσηλωμένη στα παπούτσια μου ή στα νύχια μου απερίσπαστη μέσα σ' εκείνη τη στενή ευρυχωρία όταν πέφτει το παλτό απ'την κρεμάστρα μέσα στα ίδια του τα πάνινα χέρια αθόρυβο ατραυμάτιστο ειρωνικό. Μπροστά σε τούτο το μεγάλο κλουβί κάντε έρανο βγάλτε τα καπέλα σας μαζεύετε δίφραγκα γι' αυτούς που δεν πεθάναν. Καθόλου πρόωρο - είπε - ένα μνημείο των μη πεσόντων αυτών με τις παλιές κουβέρτες τρυπημένες απ'τα τσιγάρα απ'τους σκόρους απ' τις αποτυχίες.
Γιάννης Ρίτσος
