Με πιο κόκκινα τα πέταλα και το θυμό να ξυλώνει τις τσέπες επέστρεψα...Για να παίξω το παιχνίδι σωστά,όπως εγώ το θέλω.Λαχταρώ να δω απ'τη ταράτσα λίγο κομματάκι θάλασσα...Αντ'αυτού βλέπω κεραίες,άλλα μπαλκόνια,τσιγάρα,μοναξιά,γέλια παρέας,και λίγο πιο δεξιά τα κόκκινα φανάρια...Είναι η ζωή μου αυτή.Πέρασα κι εγώ απ'αυτά τα μπαλκόνια.Γέλασα,έκλαψα,τραγούδησα με κίνδυνο να με κράξουν οι γείτονες,κι οργάνωσα εκδρομές που δεν θα γινόντουσαν ποτέ.Όσα μπαλκόνια ξεχωρίζω,τόσες κι οι στιγμές της ζωής μου...αμήν
