Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα. Χιλιάδες μόρια σκόνης κατακάθονται στο μυαλό μου. Φυσάω να φύγουν και αυτά κατακάθονται και φέρνουν και άλλα μαζί τους. Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα σε ονόματα που δεν ξερεις πώς να τα προφέρεις, κι όμως πιπιλάνε το μυαλό σου κάθε μέρα. Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα. Θέλω να σε φροντίσω. Να μην γίνουν λάθη. Να μη περάσει σαρωτικά από πάνω σου το κύμα άγχους της δικής μου καθημερινότητας...

Διαβάστε περισσότερα »

Ώρα τώρα βλέπει μια λάμψη να παίζει. Μια λάμψη εκ των έσω. Μια λάμψη μέσα σε 'κείνη την τρύπα, σαν κάποιος να έχει βάλει ένα φακό και να του κάνει σινιάλα. Δεν τού 'φταναν τα σινιάλα για βοήθεια που έκανε τεντώνοντας το κεφάλι πάνω, τώρα σκύβει και το κεφάλι του κάτω όλο και πιο συχνά μέσα σε αυτήν την τρύπα, σε αυτον τον υπόνομο δίπλα του για να παρατηρεί το πετάρισμα της λάμψης. Ένα φως- ένα στρογγυλό, τόσο δα, φωτάκι. Με...

Διαβάστε περισσότερα »

Χωμένος μέσα στους φακέλους. Ανά μισή ώρα ο τύπος με τη μοβ φόρμα και τα κοκάλινα μοβ γυαλιά, του έφερνε κι άλλους. Είχε πάντα μαζί του ένα ασημί τροχήλατο κι εκεί εναπόθετε τις στοίβες που άφηνε στο γραφείο του Χ. 10-10 φάκελοι κάθε φορά. Στο γραφείο υπήρχαν δύο ντάνες. Εκ των αριστερών, ήταν αυτή με τους τελειωμένους φακέλους από τον Χ. Στα δεξιά, η ντάνα με αυτούς που έφερνε ο Μοβ. Ο Χ. τελείωνε έναν φάκελο ακριβώς σε 33...

Διαβάστε περισσότερα »

Όλα αθώα, γλυκά, απαλά αγγίγματα που δεν κουβαλούν ούτε μια υπόνοια, ούτε ένα φτερό κρυμμένου νοήματος. Είναι τόσο διάφανα όλα μπροστά σου, που σαν το νερό κυλάει, χάνεται, διαλύοντας την παραμικρή αίσθηση μνήμης. Ένα αεικίνητο ποτάμι που σε δροσίζει αλλά δεν αφήνει καμία γεύση πέραν της ικανοποίησης της δίψας. Πλατσουρίζεις χρόνια τώρα σε αυτά τα νερά. Κελαρυστά νερά, δροσερά νερά και συ σε snapshot κλείνεις τη βραχυπρόθεσμη...

Διαβάστε περισσότερα »

Συλλαβίζω ένα-ένα τα γεγονότα, τα φτύνω ξανά επάνω στο τραπέζι και προσπαθώ να φτιάξω τη σύνθεση. Το πλάνο μιας σάρκας που γεννοβολά καψούρα και μένει απαγαδιασμένο σακί με σοφία και πίκρα. Κανονικά το στόρυ θα έπρεπε να λήξει εδώ. Αλλά δεν υπάρχει το κανονικά, κουκλίτσα μου, και οι τεχνικολόρ συμβουλές  του ίντερνετ και τα αρχειοθετημένα ράφια του κοσμοπόλιταν, επιβεβαιώνουν το πασηφανές. Πρέπει όλα να τα αγνοείς γιατί...

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή, στο τσακ σαββάτο. Χαμένος εαυτός πώς το λένε. Κλεισμένη πόρτα και τα κλειδιά χαμένα. Πόσο καιρό να βάλεις αυτόν τον εσκαφέα μέσα στο στόμα και να βγάλει φωνήεντα και σύμφωνα ωραία στοιχισμένα, μωρά παιδιά, δικά σου από τα έγκατα;  Σιχαίνομαι το λυρισμό και όλο τα ίδια λέω, νέα ψηφιακά ραδιόφωνα ανοίγουν, νέα κείμενα, να ‘χες εναν έξτρα επεξεργαστή να σάρωνε όλα αυτά τα καινούργια πράματα, να αποτυπωνόντουσαν...

Διαβάστε περισσότερα »

ξεκούδουνα ήρθες. χωρίς κανέναν ήχο, μα μέσα μου ρίγησαν κάτι πέταλα ευαισθησίας. εναπομείναντα. ύστερα κρεμάστηκαν ν' ανεμίζουν στον αέρα. εσύ σένιος. έρωτας; η καρδιά μπαλόνι. η καρδιά άγκυρα. μετά μια φούσκα. το μυαλό γυρίζει και εξαυλώνεσαι. δεν θέλω να σε μεγενθύνω. τουλάχιστον όχι ακόμα. να γράψω για σένα και να πώ τι; να θυμηθώ να σου κάνω μια ερώτηση… οι άνθρωποι με μπλε μάτια τα βλέπουν όλα πιο νωχελικά, γιατί στην...

Διαβάστε περισσότερα »