Για την Ι.

 

 Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα. Χιλιάδες μόρια σκόνης κατακάθονται στο μυαλό μου. Φυσάω να φύγουν και αυτά κατακάθονται και φέρνουν και άλλα μαζί τους. Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα σε ονόματα που δεν ξερεις πώς να τα προφέρεις, κι όμως πιπιλάνε το μυαλό σου κάθε μέρα. Να μάθεις να κλείνεις την πόρτα.

Θέλω να σε φροντίσω. Να μην γίνουν λάθη. Να μη περάσει σαρωτικά από πάνω σου το κύμα άγχους της δικής μου καθημερινότητας και εσύ ξεμαλλιασμένη και παραριχτή στην άκρη του χαλιού από το σοκ. Θέλω να σε φροντίσω, να σου περισσεύει η αυτοπεποίθηση, να μην αναρωτιέσαι αν ο δικός σου κόκκος θα κάνει τη διαφορά στην αμμουδιά. Να τολμάς και να θυμάσαι πώς κι αν πέσεις, δεν πειράζει. Θα βρεις τον δρόμο σου στο τέλος.

Θέλω να καταφέρω να εξατμίζω τις εταιρικές δοσοληψίες και τσαλαβούτες χωρίς κανείς στο σαλόνι να παίρνει πρέφα. Να ξελεκιάζω το μυαλό μου πριν σε κοιτάξω κατάματα. Στο σπίτι να ακούω μόνο καμπάνες τα γέλια σου και το φεγγαράκι το λαμπρό, κανένα άλλο ψήγμα σκέψης, κανένα μόριο σκόνης. Θέλω να μετράω τις μέρες με τους χρόνους σου. Ένα, δύο, τρία, πέντε. Δεν έχει τέσσερα. Τέλος! Για σένα, το τέσσερα καταργήθηκε. Ζήτω!

Να συμπλέω με τις ρουτίνες σου και να μην βαρυγκομώ για τη μέρα της μαρμότας. Να ξέρω πώς όσο εσύ θα πλένεις δόντια, εγώ θα καθαρίζω τη μπανιέρα και θα σε κρυφοκοιτάζω αν όντως τρίβεις δόντια ή πιπιλάς την οδοντόκρεμα. Να λέω «Σε βλέπω» και να γελάς πονηρά.

Μιλάω για μένα και ψάχνω να βρω εσένα. Κάθε μέρα γραπώνομαι από τίς στιγμές μας, να μην χάσω το καρέ σου που τρέχεις στο πάρκο, να μην ξεχάσω πώς βάραινε απότομα η αναπνοή όταν έπεφτες σε ύπνο. Λαχταρώ να δημιουργήσω μία νοητή σχέση μαζί σου πέραν των βιολογικών νημάτων που μας δένουν. Γίνεται;