"Oh you got to hold on, hold on"

Όλα αθώα, γλυκά, απαλά αγγίγματα που δεν κουβαλούν ούτε μια υπόνοια, ούτε ένα φτερό κρυμμένου νοήματος. Είναι τόσο διάφανα όλα μπροστά σου, που σαν το νερό κυλάει, χάνεται, διαλύοντας την παραμικρή αίσθηση μνήμης. Ένα αεικίνητο ποτάμι που σε δροσίζει αλλά δεν αφήνει καμία γεύση πέραν της ικανοποίησης της δίψας. Πλατσουρίζεις χρόνια τώρα σε αυτά τα νερά. Κελαρυστά νερά, δροσερά νερά και συ σε snapshot κλείνεις τη βραχυπρόθεσμη στιγμή σου. Τόσα αγγίγματα, τόσα χέρια έχουν κολλήσει και κρέμονται απ' τις κόγχες σου, τόσο που να μοιάζεις πιο γερασμένος από την ηλικία σου, αλλά εσύ με εμμονική πίστη χαζεύεις τα είδωλά σας στα νερά με λάβαρο την αθωότητα, ένα συγκινησιακό και μη μετρήσιμο «αγάπη μόνο» μακριά από ερωτισμούς, σκοτεινιές και φρενιασμένα καρδιοχτύπια. 

Τρέχουν τα δάχτυλα των κοριτσιών στις κλειδώσεις σου και συ εντέχνως αποφεύγεις να κοιτάξεις παρακείθε από το είδωλό σας σε φίλτρα φωτογραφίας. Το προσωπείο που έγινε πρόσωπο και μια ζωή φτιαχτή 10 πόντους έξω απ’ τη ζωή σου την αληθινή. Φωνάζεις, μεταμορφώνεσαι σε μια πυγολαμπίδα, χιλιάδες μυγάκια γύρω σου, ζητάνε κι άλλο απ’ τον δυναμισμό σου, απ’ την όρεξή σου και συ φορτίζεις κι αποφορτίζεσαι ταυτόχρονα. Χωρίς αυτούς τι; Ένα άδειο δωμάτιο με το ξύλινο τραπέζι. Θέλεις χιλιάδες μάτια τριγύρω, ένα μαγευτικό ντεκόρ για να φορτωθεί αυτό το δωμάτιο. Χιλιάδες μάτια να σε ρουφάνε, να σε πίνουν κι εσύ να μην προφταίνεις να σκέφτεσαι. Να σκέφτεσαι πως το δωμάτιο θα είναι πάντα άδειο αφού στα μάτια τριγύρω σου δεν υπάρχουν τα 2 λατρεμένα.

Σε κρίνω, θα πεις, το ξέρω. Μπορεί και να το κάνω. Όταν απομακρύνομαι γίνομαι παρατηρητής, αλλά το πρίσμα του καθενός είναι πάντα κοντόφθαλμο κι έτσι ενώ γίνομαι το μέσο για να μεταφράσω το μήνυμα, για να εξάγω το πόρισμα, με περίσσια τόλμη το τσαλακώνω. Μέσα στον αυτιστικό μου μικρόκοσμο κι εγώ γεμίζω τις σκέψεις μου με σένα για να μην δω κάτι άλλο. Το δικό μου κενό. Το δικό μου άδειο δωμάτιο. Έτσι πάει. Και πόσο σε μισαγαπώ αλλά να σου θυμώσω δεν μπορώ. 

Γιατί κατά βάθος είμαστε ίδιοι. 

Στην ποσότητα των θαυμαστών τα χαλάσαμε. 

Γιατί εγώ ήθελα μόνο έναν. 

Εσένα.