Content

Τρίτη, Ιανουαρίου 04, 2011

4/1

Δεν είναι εύκολο αυτό που συμβαίνει. Θα στο πω ανοιχτά. Κάτι σπάει διαρκώς μέσα μου μα τόσο δύσκολα όπως σπάει μια καρφίτσα στα δυο. Σπάω και κόβομαι. Καταλαβαίνεις;
Ήσουν μια θάλασσα για μένα. Ήσουν ένα παρανάλωμα ευτυχίας που σα σπίρτο έσβησε. Μα μέσα σε κείνη τη φλόγα ένοιωσα για ψήγματα του χρόνου τη νηνεμία, σα πρωινό σε ακλόνητη θάλασσα.
Όλα μπουρδουκλώνονται από τότε. Οι λέξεις σπάνε, χέρια έρχονται, αφήνουν λίγο χώμα και αστρόσκονη πάνω στις παλάμες μα κείνη η φλογισμένη νηνεμία δεν ξαναεμφανίστηκε.
Ξέρω. Ξέρω καλά. Game Over. Να καταπιώ την ήττα μου και να φτύσω τα κουκούτσια. Μα είναι τέτοιες οι ώρες που δεν με νοιάζει ούτε η λογική, ούτε το συντακτικό κι η ορθογραφία, ούτε να σκάψω να βρω την απόλυτη παρομοίωση για να με πονέσεις λίγο παραπάνω. Ήσουν θάλασσα για μένα. Έτσι στεγνά κι απλά. Τέλος. Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε μέρα-τέτοια μέρα θα νοσταλγώ εκείνη την νηνεμία της θάλασσας. Την αγκαλιά σου.
Πέφτουν και τα τραγούδια μαχαίρια την ώρα που πλένω τα πιάτα. Λές και κάτι με παρακινεί να σταματήσω το ξέπλυμμα και να πασσαλειφτώ μ' αλάτια.
Ματαιοπονώ με λόγια μεγάλα που φουσκώνουν και με καταπίνουν. Με ξέχασες κι εγώ θρηνώ με τα φεγγάρια μου. Ποιο marketing καιρού δεν θα με μούτζωνε;
Μα βλέπω και τριγύρω και ο αέρας μου σώνεται. Στους δρόμους, είμαστε όλοι τρελλοί. Αλαφιασμένος κόσμος, περιέργες ρυτίδες έρχονται καταπάνω μου. Μου λείπεις.
Ο διπλανός μου στο λεωφορείο κούναγε σπασμωδικά το κεφάλι σαν να έλεγε ένα σίγουρο όχι, και πετάριζε νευρικά τον αριστερό καρπό του σα να ρώταγε εχθρικά "τι;". Νεύρωση, μού σχολιάσε ένας. Τί θλιβερό να σαι σε μια μόνιμη άρνηση κι απ' τα ακροδάχτυλά σου να στάζει πάντα μια ερώτηση! Με φόβισε. Μη γίνω κι εγώ έτσι.
Με φόβισε όπως με φοβίζει τόσο να σου στείλω αυτά τα λόγια.

11 σπόροι:

scarlett says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 04, 2011 3:16:00 μ.μ. είπε...

Δε γνωρίζω το πώς νιώθεις, αλλά το κείμενο είναι ωραίο , δυνατό.

γ.κ. says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 05, 2011 12:46:00 π.μ. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
γ.κ. says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 05, 2011 12:49:00 π.μ. είπε...

.........Περίεργες ρυτίδες έρχονται καταπάνω μου..........

Αδαμαντορυχείο η "παπαρούνα"

Σε Λατρεύω
γιατί μου καλύπτεις κενά....

:-))

Αιθέρια says:
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 05, 2011 2:47:00 μ.μ. είπε...

Το κειμενό σου με έκλεψε..
Δεν χωράει σχόλια..

ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει.. says:
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 06, 2011 1:25:00 π.μ. είπε...

εεεε,,δεν ξερω τι "αρμοζει" να πω.. παντως εισαι 2011 χρονια μπροστα.. ευχαριστω..

worldcity
at: Πέμπτη, Ιανουαρίου 06, 2011 2:37:00 π.μ. είπε...

το δέντρο που φαίνεται στη φωτογραφία, μέσα στην έκταση του κειμένου, με πήγε στο δέντρο, στη Θυσία του Ταρκόφσκι, όταν μετά τη μεγάλη έκρηξη, ο Alexander θα καταρρεύσει, θα περάσει μέσω της ικεσίας τα σύνορα του ελλογου, αλλά θα ανοίξει ταυτόχρονα και τη πόρτα, μυώντας μας μέσω του δέντρου, σε εκείνο τον κόσμο της γνώσης: η άλλη όψη της θηριώδους δύναμης είναι η θηριώδης αδυναμία, αγαπητή Παπαρούνα

http://www.youtube.com/watch?v=BP2pzLZnx1o

Παπαρούνα says:
at: Δευτέρα, Ιανουαρίου 10, 2011 12:48:00 π.μ. είπε...

#σκάρλετ, καλή χρονιά εύχομαι κι ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια. Το κείμενο όμως παραμένει δειλό...

#ξουψ! καλή χρονιάαααα!

#αιθέρια, ευχαριστώ, καλή χρονιά και καλως ήρθατε στα μέρη μας :)

#ταξιδιάρα ψυχή, καλή χρονιά κι εύχομαι το 4022 οι αστρόσκονές μας ν΄ανταμώνουν

#worldcity, ομολογώ με εξέπληξε ευχάριστα το σχόλιό σου...
η άλλη όψη των πραγμάτων δηλαδή. Είδα το απόσπασμα κι αναρωτιόμουν γι αυτό που έγραψες ότι ο Αλεξάντερ πέρασε στον "κόσμο της γνώσης".. Πώς γίνεται η γνώση να οδηγεί στην πίστη, και η υπερβολική γνώση- σύμφωνα με τον Κίρκεργκωρ- να καταλήγει σε απόγνωση; Δεν είναι αξιοπερίεργο; Ποια " μαύρη τρύπα" υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα 2 που σε ρίχνει στο "παράλογο"; Και το κυριότερο...πώς αναδύεσαι στα λογικά, χαρωπά κι αισιόδοξα πάλι... :)

γ.κ. says:
at: Τρίτη, Ιανουαρίου 11, 2011 12:18:00 μ.μ. είπε...

το θυμάμαιιιιιιιιιιιιιιι

;-)

worldcity
at: Τετάρτη, Ιανουαρίου 12, 2011 4:51:00 π.μ. είπε...

Στο πορτογαλικό αρχιπέλαγος της Ναζαρέ ένας γλάρος υπερίπταται...

Ειλικρινά, δεν γνωρίζω διέξοδο αποτελεί μια ανάδυση, τουλάχιστον ως αυτοσκοπός,δεν γνωρίζω αν ο παραμυθυτικός (και καθαρκτήριος) λόγος είναι πάντα η επίλυση μιας συνάρτησης και όχι η ποιοτική της ανάλυση.

Στο πορτογαλικό αρχιπέλαγος της Ναζαρέ, λοιπόν, ένας γλάρος υπερίπταται, και ο φωτογραφικός φακός (του Koudelka) τον συλλαμβάνει στη υπερπτήση του αυτή. Κάποιος βιάζεται και λέει "ωραία,αλλά πάντα όμως θα υπάρχει ακόμα πιο ψηλά, όσο πιο ψηλά ανέβει ο γλάρος στη φωτογραφία του Koudelka τόσο καλύτερη η θέα.".

Σαν οι αποστάσεις να διανύονται καθ'ύψος μόνο, και όχι επίσης και εις βάθος. Πάντοτε σκεφτόμουν ότι υπάρχει μια γνώση που τρέχει και είναι γραμμική, εις μήκος, και μια άλλη γνώση που είναι κάθετη, η εις βάθος. Η μια μας δίνει την ταχύτητα και η άλλη τη δύναμη. Δεν αποφεύγω να πω και ότι αντιστρόφα, επίγνωση και ορισμοί προκύπτουν, ομοίως, απ'την επιβράνδυση και την αδυναμία.

Άραγε θα έπρεπε να κάνουμε λόγο περί πτήσεων ή περί πτώσεων;

Πτήσεις – πτώσεις. Προσωπικά, ακόμα περισσότερο και από τις πτήσεις πάντοτε με ενδιέφεραν οι πτώσεις. Ο γλάρος που ίπταται πάνω από το πορτογαλικό αρχιπέλαγος της Nazaré, θα βρεθεί κάποτε χαμηλά,"τα πουλιά δέλεαρ του Θεού", κατά Καρούζο (” να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα – με κουρελιασμένα μάτια με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση, να γυρίζεις στην καλή πλευρά σου”). Τώρα πια που, οι εικόνες αυτού του κόσμου μοιάζουν κατακερματισμένες – είναι άραγε αυτή η πραγματικότητα;

Ο καθηγητής, ο φυσικός και ο συγγραφέας ταξιδεύουν με τον Στάλκερ στη Ζώνη, αναζητώντας την αλήθεια, ό,τι μπορεί να είναι συνεκτικό των αποσπασματικών εικόνων της πραγματικότητας που βιώνει ο καθένας τους ή, αν θέλετε, αναζητώντας αυτό που βασάνιζε τον Γκαίτε στον Φάουστ: “να γνωρίσω τι βαθιά τον κόσμο συγκρατεί“.

Η φωτογραφία του Κoudelka για την οποία γίνεται λόγος παραπάνω περιλαμβάνεται σε μια σειρά φωτογραφιών του με το ιδιόμορφο φορμά αναλογίας 1:3, μια χαρακτηριστική “ανασύνθεση”του ορατού. Πέρα από την πτήση – ο ωκεανός, πέρα από τον κόσμο και τον ωκεανό το κατά Kudelka “χάος”:

“…παρ’ όλα αυτά, η σχέση ύψους / πλάτους ένα προς τρία, παρουσιάζει έναν κόσμο με μεγάλη ιδιομορφία, από τον οποίο λείπει σχεδόν εντελώς η εικόνα του ανθρώπου. Αυτό που φαίνεται τότε είναι ένα αφηρημένο δημιούργημα, μια πραγματικότητα που μοιάζει “αποτραβηγμένη” Αυτό δεν σημαίνει ότι τα τοπία αυτά δεν είναι ανθρώπινα, αλλά πως η σχέση του με τον δικό μας κόσμο – ή με ό,τι υποτίθεται πως τον συνιστά, η τάξη, η οργάνωση που διαφαίνεται στον τροπο με τον οποίο τον κατοικούμε – έχει πάψει να ισχύει”.

Ο ίδιος ο Kοudelka έλεγε ότι στα “πληγωμένα τοπία” ανακαλύπτουμε την ανυπότακτη ομορφιά, την δύναμη, την πάλη για επιβίωση: “…μετά την καταστροφή, η γη άρχισε σιγά – σιγά να ξαναφτιάχνεται, να αναβιώνει, και η ζωή συνεχίζεται…”.

Ταξίδι πάνω στην Αταλάντη του Vigo – Είναι εκείνο που ο raz έγραψε και θα μείνει για πολύ καιρό βαθιά μέσα μου, ότι “η επιφάνεια αγνοεί ότι κάποτε κι αυτή θα γίνει βυθός”; Είναι τελικά εκείνο που μου έγραφε ένας φίλος πριν από χρόνια, ότι “η γνώση προέρχεται μέσα απ’την τσακισμένη δύναμη”; Μπορούμε, και τώρα ακόμη, απο κάτω να παραμένουμε ευγνώμωνες, για εκείνους τους ανθρώπους που συναντήθηκαμε έως τώρα, και λάβαμε περισσότερα απο ό,τι προσδοκούσαμε στην αρχή, που μπόρεσαν να μας άλλαξουν τους ορισμούς με προορισμούς, που λάβαμε το εξ αδοκήτω. Τώρα, που ξανα-ανακαλύψαμε πως "η άλλη όψη της θηριώδους δύναμης είναι η θηριώδης αδυναμία", τώρα, αυτό μπορεί να μας δώσει κι ένα μερίδιο γνώσης πολύτιμο.

- αγαπητή Παπαρούνα, το πίστευα πάντοτε: η κορύφωση της αγάπης είναι η πτώση. Η πτήση.

Υποσημείωση: πολλές από τις παραπάνω σκέψεις είναι καταγεγραμμένες σε ένα παλιό μου post, στο οποίο δεν είχε νόημα να αναφέρω. Δεν γνωρίζω αν σε μια νέα τους εκδοχή, εδώ, οι σκέψεις μου συμβάλλουν στο να μιλήσουμε λίγο διαφορετικά για την αγωνία του 4/1, που επέτρεψέ μου να πω, είναι κοινή. Όμως εκεί η περίσκεψη ήταν για την ουτοπία. - Εδώ;

Παπαρούνα says:
at: Κυριακή, Ιανουαρίου 16, 2011 2:29:00 π.μ. είπε...

προσπάθησα να βρω τη φωτογραφία που αναφέρεις, βρήκα μία με γλάρους, αλλά ομολογώ πώς δεν πήγε το μυαλό μου σε αυτά που γράφεις. Είτε είναι μια άλλη φωτογραφία, είτε τα πολλαπλά σημαινομενα στήσαν χορό. The beauty is in the eye of the beholder, εν ολίγοις...
Υπάρχει μια αναλογία;..:Όσο πιο μεγάλη η πτώση, τόσο μεγαλύτερη η γνώση που έχεις αποκτήσει και τόσο πιο βαθύ το συναίσθημα; Δεν έχω την απάντηση και αμφιταλλαντεύομαι σοβαρά αν η δύναμη συμπνέει με το συναίσθημα...Όσο για την πτήση-πτώση (νομίζω αυτή είναι η γραμμική πορεία τους κιολας) θυμήθηκα έντονα την ατάκα "σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση" γιατί άλλο να πέφτεις τελικά σ' ένα τεντωμένο πανί κι άλλο να καταλήγεις στο κράσπεδο. Είναι θέμα οπτικής; Σίγουρα. Κρατάω την όμορφη φράση του Καρούζου που έγραψες γιατί και από το κράσπεδο όταν σηκωθείς πρέπει να κρατήσεις την καλή σου πλευρά κι ας είσαι λαβωμένος. Όπως επίσης συμφωνώ με αυτό που έγραψες ότι είναι αναγκαία η ένδειξη ευγνωμοσύνης για αυτά που πήραμε ενώ "θρηνούσαμε" για τα άλλα... Εκείνα που δεν μας δώσανε οι άλλοι...
Όσο για την τελευταία ερώτηση..ποιο θέμα διαπραγματεύεται αυτό το κείμενο...
Ίσως να ναι το πώς προσπαθώ να γίνω βλάκας κι ας έχω καιρό τώρα ανοίξει τρύπα στο κράσπεδο κι από την τόση πρόσκρουση σε λίγο θα φτάσω στα έγκατα της γης...

"Αν ισχύει η παρατήρησή μου, έξυπνος γίνεσαι όταν είσαι θυμωμένος. Μπορεί και για όσα έπαθες εξαιτίας της βλακείας σου. Όταν είσαι προδομένος. Απαρηγόρητος. Τότε βλέπεις φως... {...}Όταν η ψυχική εξάντληση σε εκμηδενίζει τόσο ώστε να μπορείς να σκέφτεσαι με το καλύτερο μυαλό σου. Αυτό που αρνείται τις αυταπάτες. Άρνηση της αυταπάτης, λένε οι έξυπνοι, σημαίνει ευφυΐα. Πλήρης άρση της αυταπάτης, γράφει ο Ντιούραντ είναι ο κυνισμός. Άρα ο κυνισμός, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της ευφυΐας.
Για μένα πάλι, ο κυνικός είναι ένας κακοπαθημένος. Που τίποτα δεν του επέτρεψε να ξεχάσει. Κανείς δεν τον χάιδεψε, δεν τον βοήθησε να αναλάβει.
{...} Πολλές φορές απορριμμένη υποψιάζομαι. Αυτή είναι η μοίρα όσων δεν χάνουν. Η λυπημένη φάρσα. Του να παρατάνε πρώτοι αυτούς που πρώτοι τους απέρριψαν. Λίγα πράγματα χωρίζουν το φρικαλέο από το κωμικό. Την ξέρω την μάρκα. Άνθρωποι που φεύγουν όχι για την αντένδειξη. Όχι επειδή το θέλουν. Αλλά επειδή οσμίζονται την απόρριψη που έρχεται. Το επιβιωτικό , <> τίθεται πάνω από το <>.Ξυπνάνε έξυπνοι. Επιτίθενται για να αποτρέψουν επιθέσεις. Τρομοκρατούν για να μην γίνει διάφανος ο φόβος τους. Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν. Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο. Άκυρη εξυπνάδα. Και την χαρά του να τιμήσεις, να φωταγωγήσεις, να προσφέρεις, να τον ακούσεις πού την πας;
{...} η αγάπη δεν είναι αρκετή για όσους δεν αγαπάνε αρκετά. Θέλει στρατηγική. Πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ποιος θα τρομάξει περισσότερο τον άλλον. Το αγαπημένο ερωτικό άθλημα.Ποιος θα ντρεσάρει γρηγορότερα τον άλλον; Ποιος θα αποδειχθεί πιο έξυπνος.{...}Μεγάλωσα, αποφάσισα. Δεν συμπλέω. {...} Ανεπίδεκτη στρατηγικών. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια.{...}Εμένα κάνε με μόνο κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω την συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά. Αν δεν υπάρχεις εσύ, να πεθάνω καλύτερα. Κύκλος ομόκεντρος: η πρώτη αρχή μου και η τελευταία. Άλλες δεν έχω. Κύκλος ομόκεντρος. Μετά ό,τι θέλεις θέλω. {...}ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο. Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων. Πρέπει να υπήρχε μια ανάλογη αρχέγονη κατάσταση απειρίας. Μια κατάσταση που προηγείται της θέλησης για ερωτική δύναμη. Μια κατάσταση πριν από την πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο. Πριν από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας την πούμε. Απειρία, όχι βλακεία, ας την πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά. Λίγο να σκεφτείς πάνω στο συναίσθημα και αμέσως το Εγώ. Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη αγαπημένου. ."

Mαλβίνα Κάραλη

Ανώνυμος
at: Τετάρτη, Μαρτίου 30, 2011 3:23:00 μ.μ. είπε...

https://sites.google.com/site/odikosmoumikrosprigkipas/home =)

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers