"...γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους."

Περιμένω.

Κι αυτή η αναμονή δεν έχει τίποτα το ποιητικό,
κανένας σουρεαλισμός δεν ελλοχεύει. Είμαι πεζή και στέρεη. Μόνο χώμα.

Περιμένω. Ένα τηλεφώνημα, ένα Ναι, ένα Έλα.

Στο ενδιάμεσο μια στρατιά από γεγονότα -έξω από μένα- μα που γεμίζουν το τοπίο με σκόνη και ρημαγμένους τοίχους. Ματαίως. Τίποτα δεν με αγγίζει.

Η αναμονή σ' αναλογία με την απομόνωση.

Περιμένω. Και όσο περιμένω εκείνο το αναθεματισμένο Ναι, δε ζω, δεν αναπνέω, σκαλώνει το στυλό στο χέρι, το σπρώχνω βαθιά μα δεν έχει τίποτα να βγάλει απ'τις φλέβες. Μόνο χώμα.

Το αλφάβητο σε πρωτόλεια χρήση, τετράγωνο και πρακτικό. Δύστροπο σώμα στην πρόταση και με μισεί.

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,

σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,

ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,

κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι

γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

Ν. Χριστιανόπουλος

(foto: Carol Guzy)