"I move in water, shore to shore; Nothing's more"

Kοιτάζω τη λουσμένη Kηφισσίας μέσα από τις τρυπούλες του τρόλλευ. Bloody mother fucking asshole ξεφυσάει από τα ακουστικά. Άλλη μια μέρα επιστροφή από τη δουλειά. Δουλειά χωρίς μισθό, το λέω εγώ, εθελόντρια με φωνάζουν εκείνοι. Μάντεψε ποιος κερδίζει. Ονειρεύομαι τη μέρα που θα παίξω τη παρτίδα όπως έγω γουστάρω. Λόγια λόγια...
Άλλη μια μέρα που ήλπιζες κάτι να αλλάξει. Είναι στη μόδα να μιλάμε για κρίση, για sorry, no money, guys και τα ρέστα που δεν έχεις. Κουρδίζουμε ο ένας τον άλλον, μπολιάζουμε την απελπισία με απελπισία και πέφτουμε αμαχητί στα πλακάκια.
Θέλω αέρα και δεν έχεις ούτε ένα δράμι να μου δώσεις. Ποια ματαιότητα σε κατατρέχει πάλι; Λες και ρίχνεις σπίρτα στη φωτιά. Σπρώχνεις τα χρόνια σου να καψαλιστούν σ' έναν μαλακισμένο αγώνα άνισο. Νοιώθω οργή.

Επιστροφή στο τοπίο. Η Κηφισσίας με τα πλαστικά δεντράκια. Ας γίνουν τα Χριστούγεννα εφεύρεση χαράς για λίγο κι ύστερα πέτα τα σαν κουτάκι κόκα κόλας. Στάλες γκρεμοτσακίζονται από τις πινακίδες. Αύριο θα αχνίζει η ζέση. Τί παράφορη σύγκριση με το καιρό του Στρασβούργου! Έσταζε κρύο απ' τ' ακροδάχτυλα θυμάμαι. Ήταν και τότε αφρόψαρο η μνήμη. Κατατρέχαμε μέσα σε εκλάμψεις αστεριών και στροβιλισμούς κύκνων. Προσπάθεια να λιώσουμε τα σημαινόμενα που έπεφταν μαζί με τις νιφάδες. Μα δεν σε παίρνει πάντα να ματώνεις.

Πάντα θα υπάρχει ένας τόπος κοινός, μια κοινοτυπία για όλους μας. Ένα σάββανο που θα τυλίγει ολονών τα περασμένα και θα σκουπίζει το πάτωμα άτσαλα. Η λήθη.
Κώδικας υποχρεωτικός για να χωθεί πάλι ο λύκος στην αγέλη του.



υ.γ. Σε μισαγαπώ κι αδιαφορείς θριαμβευτικά για τούτο το ανισσόροπο θάμα που με κατατρώγει.