"όλο το φως που υπάρχει"

(φώτο:Βασίλης Γιαννάκος)

Στον τοίχο διακρίνω ελάφια και πρόσωπα γριών. Ανοίγω τα μάτια απ' τον ύπνο και μια ιστορία ξετυλίγεται πάνω στην τραχιά επιφάνεια. Μπλέκονται τα σχήματα, η γριά γίνεται δράκος και το ελάφι σύγνεφο. Μα δεν καταφέρνω ούτε ένα παραμύθι να τελειώσω. Όλα καταλήγουν σ' έναν κίτρινο, θολό αφανισμό οπού η γραμμή με τα βούνα γίνεται πάλι σημάδι τοίχου.
Σαν το τραγούδι που κόβεται από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Σκορπάνε τ' ακόρντα στον άνεμο, και πέφτουν τρεκλίζοντας στην άσφαλτο.

Η ζωή στο γραφείο. Τα ωράρια της δουλειάς είναι τέτοια για να μείνει μόνο μια στάλα ανάσας, να προλάβεις να αγκυροβολήσεις στο κρεβάτι σου τη νύχτα. Όταν το ρολόι κυλά και δεν σ' αφήνει στα χέρια ένα παγωτό χωνάκι με γεύση βαρεμάρας, πάει να πει πως είσαι καλά σαν εργαζόμενος ή... πιο απλά ευγνώμων γα την πόρτα π' άνοιξε.


υ.γ. Μού 'στειλαν μια θάλασσα δώρο κι αυτό είναι κάτι τ' ανεκτίμητο. Αρμυρίκια κι αγκαθάκια αχινών χυθήκαν στο γραφείο, τα νερά στάζανε από την οθόνη και γω έκπληκτη και λούτσα έκανα rewind στο κύμα που με βρήκε. Πώς δυό μόνο λέξεις γίνονται τραγούδι.
Μια ανάξια αφορμή να γίνεται κέντημα, αλμυρό και καλοκάμωτο, στα χέρια κάποιων άλλων.
Ευχαριστώ θερμά τη μπάντα από τη Δράμα. Να στε καλά.