Content

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010

"τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά", είπε ο παλιάτσος...

(φώτο: Σωτήρη Δημόπουλου)
Σαν πλασιέ τριγυρνάς, κολλάει η σκόνη πάνω σου στην Πειραιώς. Ανοίγεις πόρτες, παρουσιάζεις το στρασάτο βιογραφικό σου, το άγχος σκαλώνει στο φάρυγγα, μα ρίχνεις χαμόγελα στο τραπέζι. “Θα σας ειδοποιήσουμε από Δευτέρα, παπαρούνα”, κλείνεις πόρτες και μια ελπίδα σαν κλωστή δεμένη στο μικρό σου δάχτυλο. Προσμένεις πάνω στα τακούνια. Το κόλπο των αισιόδοξων, η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει, μας τα 'παν κι άλλοι.
Η μεγάλη Δευτέρα έρχεται σαν πλοίο από τον Πειραιά. Σκανάρεις τους επιβάτες , ψάχνεις τους δικούς σου. Xα!Ματαίως. Προσμένεις το άλλο πλοίο και πιάνεις το τηλέφωνο με την αγωνία να στάζει μαζί με τις μονάδες.
Ο σουρεαλισμός σου ελλοχεύει να χάσει την πρόθεσή του. Τα πτυχία σου λιωμένη σόλα παπουτσιού.
Ανοίγεις κι άλλες πόρτες, σού 'γινε λούπα η αυτοπροβολή. Χρωματίζεις τις λέξεις σου, δείχνεις τις καλύτερες δουλειές σου, ο τύπος απέναντι κοιτά με ενδιαφέρον βιογραφικό και portfolio. Φεύγεις και πάλι προσμένεις ένα τηλεφώνημα. Το κινητό νεκρό. Διπλοτσεκάρεις τη μπαταρία. Θα δούλευες και με τα μισά λεφτά, σιγομουρμουρίζεις. Τους τηλεφωνείς και σ' αποφεύγουν. Κογιότ με γλώσσα στεγνή που δεν τσακώνει το μπιμπ μπιμπ.

Πικραμύδαλο η ζωή σου, μπίλια από φλιπεράκι που όλο βρίσκει τοίχο. Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να προσμένεις.

Καταβάθως ξέρω.
Μέσα από όλα αυτά φτάνουμε κοντά
σε αυτά που θα μας φτάσουν.


p.s. το ελληνικό ραδιόφωνο
έχασε όλα του τα ερτζιανά κύματα κι αλάτια
μετά την αποχώρησή σου,
Οδυσσέα.

7 σπόροι:

Μπουκλα says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010 2:28:00 π.μ. είπε...

το ποστ το εδωσα προσοχη γιατι αυτην την ατακα την ακουω συχνα, σαν να με κατηγορουν ενα πράγμα και διαβάζοντας και παρακάτω με μελαγχόληες...

Παπαρούνα says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 09, 2010 12:27:00 μ.μ. είπε...

γιατί μελαγχόλησες; είναι τόσο κοινό να ψάχνεις μια δουλειά-χαμένη ατλαντίδα....μόνο τα μοναδικά και ασυνήθιστα νομίζω αξίζει να τα παίρνουμε σοβαρά...

k* says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010 3:23:00 μ.μ. είπε...

pragmatika zoume sto idio sympan.
as elpisoume, mono ayto mas menei.
ontws ediwksan ton odyssea? nomia pws itan fimes..!!!

ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙ says:
at: Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 10, 2010 8:13:00 μ.μ. είπε...

το μόνο μου αστεράκι * στις σκέψεις σου έχει να κάνει με το κογιότ... Αν έπιανε το road runner στο επόμενο επεισόδιο θα εμφανιζόταν γραβατοφορεμένο, ιδιοκτήτης επιχείρησης πουλερικών... (λατρεύω τα κείμενά σου...)

Mariel says:
at: Τρίτη, Σεπτεμβρίου 14, 2010 3:11:00 μ.μ. είπε...

Φφφφφφφ σε νιώθω...

Πολύ υπομονή! Έχουμε όμως άλλη επιλογή? Συμπέρασμα όπως μου λένε οι φίλοι μου απτο γνωστό ανέκδοτο Σκ*σε και κολύμπα!!! Πάντα χιουμοριστικά έτσι! Μη με παρεξηγήσεις και που δε γνωριζόμαστε..!

Φιλί μεσημεριανό!

Areth says:
at: Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010 10:40:00 π.μ. είπε...

Η φωτογραφία στην ομόνοια και ο τίτλος απάντηση στο υστερόγραφο;

@->-

purple clementine says:
at: Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 29, 2010 8:43:00 μ.μ. είπε...

Κι αυτή η επιστροφή με το μετρό μετά από μια ακόμα χωρίς λόγο πώληση των προσόντων πως γίνεται κι έχει πάντα χρώμα μολυβί σαν τα σημάδια στην παλιά μας σχολική κασετίνα;


Υ.Γ.Παθούσα και μη μαθούσα συνεχίζω την αναζήτηση δουλείας.9 μήνες και περπατώ.

Καλώς (ξανά) ανταμώσαμε.

Η φωτογραφία μου
Επέλεξα επίτηδες την οδό Μαυροματαίων, για να ξορκίζω την έκφραση "μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε"... Γ.Ξανθούλης
"ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο."
Μαλβίνα Κάραλη
____________________

"Μασάω λαίμαργα το καιρό
κι όλο σε περιμένω"

Γιάννης Κοντός

στο ψάξιμο

"Νύχτωσε πάλι
Η μέρα που ήταν να 'ρθει σήμερα τι απέγινε;"

Γιάννης Αγγελάκας
____________________

"Έχω ζήσει τόση πολύ βουβαμάρα εδώ μέσα, που για μένα τα γράμματα παίζανε το ρόλο συζήτησης. Μετά κατάφερα να κουβεντιάζω ολομόναχη."
Ιωάννα Καρυστιάνη
"Κανείς να μη μάθει πώς ζήσαμε,
κανείς να μην ξέρει από πού ερχόμαστε και, προπαντός,
κανείς να μη μάθει ποτέ πώς πεθάναμε."

Γιώργος Χειμωνάς
____________________

"Είναι η περίληψη
των σιωπών μου που εκρήγνυται και φέγγω ολόκληρη
όταν λυπάμαι"

Στέλλα Βλαχογιάννη
____________________

"Η οικογένειά μας έπασχε
από μιαν ανίατη ασθένεια:τις αναμνήσεις"

Μάνος Ελευθερίου

όλο το σώμα μου συρτάρια

"Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο."

Τάσος Λειβαδίτης
____________________

"πιάνομαι γερά από
τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι"

Κική Δημουλά
____________________

"Κάθε φορά που σώζεται κάποιος συναντάει το παιδικό εαυτό του με τρύπες σ' ολόκληρο
το σώμα"

Χρήστος Βακαλόπουλος




followers