"τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά", είπε ο παλιάτσος...

(φώτο: Σωτήρη Δημόπουλου)

Σαν πλασιέ τριγυρνάς, κολλάει η σκόνη πάνω σου στην Πειραιώς. Ανοίγεις πόρτες, παρουσιάζεις το στρασάτο βιογραφικό σου, το άγχος σκαλώνει στο φάρυγγα, μα ρίχνεις χαμόγελα στο τραπέζι. “Θα σας ειδοποιήσουμε από Δευτέρα, παπαρούνα”, κλείνεις πόρτες και μια ελπίδα σαν κλωστή δεμένη στο μικρό σου δάχτυλο. Προσμένεις πάνω στα τακούνια. Το κόλπο των αισιόδοξων, η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ρθει, μας τα 'παν κι άλλοι.
Η μεγάλη Δευτέρα έρχεται σαν πλοίο από τον Πειραιά. Σκανάρεις τους επιβάτες , ψάχνεις τους δικούς σου. Xα!Ματαίως. Προσμένεις το άλλο πλοίο και πιάνεις το τηλέφωνο με την αγωνία να στάζει μαζί με τις μονάδες.
Ο σουρεαλισμός σου ελλοχεύει να χάσει την πρόθεσή του. Τα πτυχία σου λιωμένη σόλα παπουτσιού.
Ανοίγεις κι άλλες πόρτες, σού 'γινε λούπα η αυτοπροβολή. Χρωματίζεις τις λέξεις σου, δείχνεις τις καλύτερες δουλειές σου, ο τύπος απέναντι κοιτά με ενδιαφέρον βιογραφικό και portfolio. Φεύγεις και πάλι προσμένεις ένα τηλεφώνημα. Το κινητό νεκρό. Διπλοτσεκάρεις τη μπαταρία. Θα δούλευες και με τα μισά λεφτά, σιγομουρμουρίζεις. Τους τηλεφωνείς και σ' αποφεύγουν. Κογιότ με γλώσσα στεγνή που δεν τσακώνει το μπιμπ μπιμπ.
Πικραμύδαλο η ζωή σου, μπίλια από φλιπεράκι που όλο βρίσκει τοίχο. Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να προσμένεις.
Καταβάθως ξέρω.
Μέσα από όλα αυτά φτάνουμε κοντά
σε αυτά που θα μας φτάσουν.

p.s. το ελληνικό ραδιόφωνο
έχασε όλα του τα ερτζιανά κύματα κι αλάτια
μετά την αποχώρησή σου,
Οδυσσέα.